Een nieuwe Millenniumtrilogie in de maak?

Als debuterend auteur een trilogie aankondigen waarvan het eerste deel een klepper is van bijna 500 pagina’s, is heel ambitieus. Zij die volgen is zoals gezegd het eerste deel van De Broederschap Trilogie. Schrijver Ingar Johnsrud is een Noor die werkt bij een van de grootste Noorse mediaconcerns.  

Op een afgelegen boerderij in een voorstad van Oslo worden vijf lijken gevonden. Inspecteur Fredrik Beier krijgt de zaak van deze massamoord toegewezen. Alle slachtoffers blijken lid te zijn van Het licht van God (Guds Lys), een apocalyptische sekte, waardoor dit lijkt op een religieuze wraakactie. Maar na gedreven onderzoek, beginnen Beier en zijn collega Kafa Iqbal hieraan te twijfelen, vooral omdat in een van de kamers een binnenstebuiten gekeerd labo wordt ontdekt. Werden hier illegale drugs gemaakt? Een gif? Als blijkt dat een van de slachtoffers een laborante is, wordt deze vrees nog versterkt. De overige leden van de sekte zijn spoorloos. Een van hen is Annette Wetre, de dochter van een gekend politicus.  

Luchtige vakantielectuur is Zij die volgen zeker niet. De behandelde onderwerpen zijn zwaar: godsdienstfanatisme, angst voor terreur, medische experimenten. Dit is geen boek dat je oppakt als je een uurtje de tijd hebt. Daar zijn niet alleen de onderwerpen verantwoordelijk voor, maar ook de talloze vreemde namen die je op niet op een, twee, drie in je geheugen prent. Wat te denken van Kafa Iqbal, Annette Wetre, Kjelsas en Kjarlighetsberget?  

Behoorlijk bevolkte eerste hoofdstukken betekent 'het kopje erbij houden'. Talloze personages worden met naam en toenaam voorgesteld. In eerste instantie ziet zelfs een ervaren lezer door het bos de bomen niet meer. Sommigen zullen zelfs afhaken na een honderdtal pagina’s omdat het verhaal heel complex is en de link tussen de gebeurtenissen in Oslo en deze van de jaren 1937-1943 niet duidelijk is. Gelukkig zijn de hoofdstukken kort, zodat je af en toe een rustpauze kunt inlassen. Johnsrud gebruikt ook vaak afkortingen waarvan de betekenis niet wordt uitgelegd. Toch wordt het verhaal langzaamaan duidelijker en interessant.  

Alle personages worden goed uitgewerkt, soms zelfs iets te veel. Het boek mag dan wel een dikke kanjer zijn, langdradig is het niet. Een vergelijking met de Millenniumtrilogie dringt zich op, niet alleen omwille van de Scandinavische setting maar ook de prettige schrijfstijl en dialogen dragen hiertoe bij. Stieg Larsson maakte zijn verhaal echter duidelijker en voerde minder personages ten tonele. Elk deel was een afgerond geheel, wat niet kan gezegd worden van Zij die volgen. Het is duidelijk dat hierop een vervolg zal geschreven worden (het tweede is reeds uitgegeven in Noorwegen) en dat daarin pas antwoorden op sommige vragen gegeven worden. Het laat de lezer ietwat onbevredigd achter.  

Wat zonder twijfel kan gezegd worden, is dat Johnsrud schrijftalent heeft en in staat is complexe verhaallijnen binnen een kader te plaatsen. In de volgende boeken misschien iets minder personages en minder complexiteit, en er zou zo maar eens een tweede Stieg Larsson kunnen opstaan.