Kwantiteit versus kwaliteit

De meeste lezers houden van thrillers met één of meerdere vaste personages. Denk maar aan de successerie van Patricia Cornwell met Kay Scarpetta, aan David Baldacci met Sean King en Michelle Maxwell, aan Karin Slaughter met Will Trent. Kathy Reichs hoort ook in dit rijtje thuis. Haar personage, forensisch antropoloog Tempe (Temperance) Brennan, is erg populair.

Tegelijk met het succes van deze personages moet je je echter ook afvragen wanneer het op een bepaald moment voldoende is, wanneer het personage uitgemolken is en niet verder meer evolueert, wanneer elk avontuur bijna een kopie is van het vorige. Stop je dan als auteur met de serie en probeer je iets anders, of schrijf je naarstig verder?

Met Als de dood spreekt, nummer achttien in de reeks met Tempe Brennan, heeft Reichs dit keerpunt vermoedelijk bereikt. Als je de serie niet van bij het begin hebt gevolgd, is Als de dood spreekt zeker een goed geconstrueerd verhaal met een schare aan mogelijke daders. Als je het daarentegen vergelijkt met haar eerdere werk, moet je constateren dat het een vrij magere plot heeft, dat de zijlijnen enkel dienen als bladvulling en niet echt ter zake doen. Tot zover het negatieve.

Forensisch antropoloog Tempe Brennan staat op het punt naar Montreal te vertrekken voor een weekje vakantie met haar vriend Andrew Ryan die haar ten huwelijk heeft gevraagd. Maar dan krijgt ze bezoek van Hazel ‘Lucky’ Strike, een internetdetective die beweert de identiteit te kennen van een onbekend vrouwenlichaam dat zich in het mortuarium bevindt. Tempe geraakt geïntrigeerd door de bewering van Hazel en zegt haar vakantie af om deze zaak verder te onderzoeken. Is het lichaam inderdaad dat van de achttienjarige Cora Teague, die enkele jaren geleden spoorloos verdween? Tempe roept daarvoor de hulp in van de plaatselijke sheriff. De ouders van Cora hebben destijds de verdwijning niet aangegeven en zijn nu evenmin geneigd om Tempe Brennan bij te staan in haar onderzoek. Als dan Hazel Strike vermoord wordt, vreest Tempe dat ze niet zal kunnen verhinderen dat er nog andere slachtoffers vallen.   

Kathy Reichs beheerst haar prettige, open schrijfstijl tot in de puntjes. De toelichtingen die ze de lezer meegeeft over forensisch onderzoek zijn begrijpelijk, aangenaam verwoord en niet langdradig of droog. Zij is zelf forensisch antropoloog en kent dus de materie als geen ander.

Als de dood spreekt is geen verhaal dat het moet hebben van op-het-puntje-van-je-stoel-spanning maar er zit zeker vaart in. Spijtig van de zijplots over haar vriend en haar moeder in een luxe-verzorgingstehuis die niet echt ter zake doen en het verhaal ophouden. Ook spijtig van de infodump op het einde. Dat had anders en beter gekund.    

Zij die verhangen zijn aan de serie met Tempe Brennan hebben er weer een nieuw verhaal bij dat zeker de moeite van het lezen waard is. Kathy Reichs mag tenslotte gerekend worden tot een van de ongekroonde koninginnen in het genre. Misschien dat we daarom ook iets strenger mogen zijn.

Deze lezer denkt met heimwee terug aan Déjà Vu, het eerste deel van de reeks, met Montreal als prachtige setting. Misschien kan Reichs even naar die locatie terug en kan ze ons laten kennis maken met enkele nieuwe personages. Dat zou het probleem van deze lezer al voor een deel oplossen.