Wees gewaarschuwd – dit boek heeft geen afgerond einde

James Patterson is zonder twijfel een heel slimme auteur die het begrip marketing tot een kunst verheft. Zijn Alex Cross-verhalen (twintig in totaal) zijn vooral gericht op een mannelijk publiek, hoewel vrouwen deze ongetwijfeld ook lusten. De serie ‘The women’s murder club’ (veertien in totaal) is dan weer eerder geschikt voor vrouwen en zal mannelijke lezers minder aanspreken. Twee vliegen in één klap dus.

In deze recensie beperken we ons tot de laatstgenoemde, want De veertiende leugen  is de voorlopig laatste in deze reeks. Met uitzondering van het eerste boek schreef Patterson de reeks in co-auteurschap met Maxine Paetro. Een leuke bijkomstigheid is dat de lezer niet op zoek moet gaan naar de chronologie van de boeken. Behalve in de tweede is in de titel telkens de volgorde vermeld: De eerstverlorene, Mijn wil geschiede (over het hoofd gezien door de uitgever?), De derde aanslag, De vierde seconde, enz.

In De veertiende leugen  maken we opnieuw kennis met de vier vrouwen uit de club: Lindsey, inspecteur bij de politie van San Francisco, advocate Yuki, pathologe Claire en schrijfster Cindy. Tijdens een gezellige bijeenkomst van het viertal, wordt Lindsey weggeroepen voor de moord op een vrouw op klaarlichte dag. Er zijn meerdere getuigen, maar geen van hen kan een beschrijving geven van de dader. Dan blijkt dat meerdere van dergelijke moorden werden gepleegd, telkens door een bende in politie-uniform en met een masker. Moet Lindsey de daders in het politiekorps zoeken of gaat het om een misdaadbende die zich voordoet als agenten?

De plot is vrij sober en is er alleen op gericht te weten te komen of de daders agenten zijn of niet. Dit komt de lezer gedeeltelijk wel te weten, maar dan stopt het verhaal bruusk en worden de losse eindjes niet ingevuld. Lindsey verkeert duidelijk in gevaar, maar wat er uiteindelijk met haar gebeurt, wordt niet meer verteld. Dit lijkt op een tentamen waarbij de student geen tijd meer had om alles neer te pennen en zijn werkstuk moest inleveren. Dit is zelfs geen cliffhanger. Het is ronduit frustrerend en heeft alleen tot doel snel deel vijftien te lezen, d.w.z. voor diegenen die er dan nog belangstelling voor hebben. Patterson haalt met De veertiende leugen niet het niveau van de vorige boeken in deze reeks en doet hier iets te veel aan marketing om de lezer snel naar deel twee van De veertiende leugen te lokken. Misschien toch niet zo slim.

De boeken van Patterson kenmerken zich door de extreem korte hoofdstukken van twee of drie pagina’s. Op zich nodigen korte hoofdstukken uit om snel verder te lezen, maar het geheel doet mathematisch en voorspelbaar aan. Echte Patterson-fans laten zich hierdoor echter niet afschrikken en dat hoeft inderdaad niet.

Storend in het verhaal zijn niet de dialogen op zich, maar wel als ze telkens voorafgegaan worden door ‘Brady zei: …’ en ‘Ik zei: …’, waar het duidelijk is wie wat zegt. Hierdoor wordt de vaart uit het verhaal gehaald, een vaart die eigenlijk op zich al ontbreekt. Misschien zijn we te erg verwend door Patterson en verwachten we net iets te veel.