Een dikke turf die niet verveelt

Sandrone Dazieri is in Nederland en Vlaanderen nog een nobele onbekende, maar in zijn thuisland Italië behoort hij tot de top van de thrillerauteurs met een reeks titels op zijn naam. Hij schreef ook filmscenario’s en jeugdboeken. Vreemd dat Dood de Vader pas het eerste boek is dat in het Nederlands is vertaald.

Colomba Caselli, politieagente in Rome, is na een traumatische ervaring met ziekteverlof. Ze is zo in de war en getormenteerd dat ze vastbesloten is haar ontslag in te dienen. Maar dan krijgt ze een telefoontje van haar directe chef. In een voorstad van Rome wordt het onthoofde lichaam van een vrouw gevonden. Haar zoontje is spoorloos. Na lang aarzelen, gaat Colomba in op zijn vraag hen te helpen bij de zaak.
Colomba roept op haar beurt de hulp in van de hoogbegaafde Dante Torre die als kind werd ontvoerd en elf jaar lang was opgesloten in een silo met als enig contact de Vader. Hij kon ontsnappen maar is dermate getraumatiseerd door de gebeurtenissen dat hij allerlei fobieën heeft ontwikkeld die hem beletten een normaal leven te leiden. Hoewel de Vader jaren geleden werd gearresteerd, is Dante ervan overtuigd dat dit het werk is van zijn ontvoerder. Omdat geen van beiden officieel bij het onderzoek betrokken is, lopen ze de kantjes van het wettelijke eraf om de Vader te vinden. Als ze beseffen hoe de vork in de steel zit, worden ze zelf opgejaagd wild.

Dood de Vader is een geraffineerd verhaal waarin de vreemde relatie tussen Colomba en Dante centraal staat. Het boek is rond hen opgebouwd. Beide personages worden op een meesterlijke wijze neergezet. Soms betrap je jezelf erop dat je meer aandacht hebt voor hun samenwerking dan voor de afloop van het verhaal. Dazieri heeft een erg prettige schrijfstijl met veel actie en alleen de hoognodige beschrijvingen. Net daarom vervelen de 557 pagina’s amper. Hij verstaat de kunst om de lezer op het verkeerde been te zetten en diverse personen naar voor te schuiven als mogelijke dader, wat een must is voor een goede thriller.

Je moet als lezer wel het hoofd erbij houden, want Italiaanse achternamen hebben vaak dezelfde klanken en lijken daarom veel op elkaar.

Sommige passages zijn tot in elk wansmakelijk detail beschreven en doen je maag omkeren. Toch is het een logisch onderdeel van het verhaal. Het is gewoon iets dat erbij hoort.

En toch…

Minder aantrekkelijk zijn de cursief gedrukte gedeeltes die over het verleden gaan. Met mondjesmaat laat Dazieri informatie op de lezer los, informatie die op dat ogenblik kant noch wal raakt en vrij chaotisch is: een overdaad aan personages, een overdaad aan gebeurtenissen.

De ontknoping van het verhaal is echter totaal onverwacht en uniek.

Na het lezen van Dood de Vader kan je alleen maar hopen dat er nóg een vertaling komt van een thriller van deze getalenteerde schrijver.