Een rollercoaster op een woelige oceaan

Het is niet verwonderlijk dat Sebastian Fitzek in zijn geboorteland Duitsland, tot de top van de thrillerauteurs behoort. Zijn debuut De therapie (2006) verstootte zelfs De Da Vinci code van de eerste plaats op de bestsellerlijst. Sindsdien levert hij trouw elk jaar een psychothriller af, de ene nog beter dan de andere. Ze hebben echter één ding gemeen: stuk voor stuk eindigen ze in de top tien van de bestsellerlijsten.

Wie al een of meerdere ‘Fitzeks’ gelezen heeft, zal reikhalzend uitkijken naar zijn nieuwste telg. Terecht. Passagier 23 is weer een goed geconstrueerd, complex en intrigerend verhaal waarin je je makkelijk verliest en de gewone wereld om je heen vergeet. De soms ietwat onrealistische situaties en gebeurtenissen, neem je er graag bij. Tenslotte is het fictie. De kern van het verhaal - kindermisbruik en de kracht van sociale media - is dan wel weer uit het leven gegrepen.

Politiepsycholoog Martin Schwartz heeft vijf jaar geleden zijn vrouw en zoontje verloren op het cruiseschip 'Sultan of the seas' en is sindsdien een mentaal wrak. Hij oefent zijn beroep nog steeds uit maar heeft zich nu gespecialiseerd in undercoveroperaties waarbij hij geen enkel gevaar schuwt en de meest absurde opdrachten aanvaardt. Het lijkt wel alsof de dood als een verlossing zou komen. Niemand heeft ooit het raadsel van de noodlottige gebeurtenissen kunnen ophelderen. Als hij dan uit het niets een mysterieus telefoontje krijgt van een oudere dame die zich op hetzelfde cruiseschip bevindt en die bovendien beweert meer te weten over de dood van zijn zoontje, aarzelt hij niet. Hij reist af naar Southampton waar de Sultan ligt aangemeerd. Hij wil enkel even met de dame in kwestie praten, maar dan verneemt hij dat een vijftienjarig meisje, dat eerder spoorloos verdwenen was, weer opgedoken is op de cruiser met de teddybeer van zijn zoontje. Schwartz blijft aan boord en besluit op onderzoek te gaan. Daarbij krijgt hij de hulp van Elena, de scheepsarts.

Passagier 23 is een psychologische thriller in de echte betekenis van het woord. Er wordt niet op los gemoord. Gewelddadige scènes blijven beperkt. Centraal staan twee vragen: hoe kan iemand spoorloos verdwijnen op een cruiseschip en na maanden weer opduiken en om welke reden zijn ze überhaupt verdwenen?

Fitzek verstaat als geen ander de magische regel: show don’t tell. Levendige dialogen vertellen meer dan ellenlange, slaapverwekkende beschrijvingen die in de meeste gevallen de vaart uit een verhaal halen. Je wordt op de woeste golven van de Atlantische Oceaan meegesleurd in een verhaal dat meer wendingen heeft dan een draaimolen. Maar je laat je gewillig meevoeren en trapt met open ogen in de val die de auteur voor je opzet. Telkens als je denkt de kwast op die molen te pakken te hebben, ontglipt hij je en bengelt hij weer op een heel andere plaats.

De vele personages die Fitzek opvoert, hebben allemaal hun eigen verhaal dat perfect in het plaatje past en op het einde een mooi afgewerkt geheel vormt. Geen losse draadjes. Geen vragen meer. Eén uitzondering echter: de bedoeling van de proloog begrijp je niet als je niet de laatste pagina leest. De epiloog komt zelfs na de dankbetuigingen van de auteur en pas dan begrijp je het hele verhaal. Hierin zit de laatste plotwending. Dan heb je eindelijk de kleurige kwast van de draaimolen te pakken.

Een tip: lees ook de dankbetuiging, want dat is een verhaaltje op zich.

En voor diegenen die van korte, krachtige hoofdstukken houden met echte cliffhangers… lezen maar.