Ontdooiende rivalen

Ali Hazelwood, neurowetenschapster en schrijfster, hebben we de afgelopen jaren leren kennen als koningin van de academische feelgood: ze brak eerder door met The Love Hypothesis (2021), in het Nederlands vertaald als De Liefdeshypothese. Nu verschijnt er voor het eerst een verzamelbundel met drie novellen van haar hand, in het Nederlands vertaald door De Vertaalzusjes.

Drie vriendinnen, elk met een eigen verhaal. Ze ontmoeten elkaar tijdens hun PhD-fase en hebben elk een wetenschappelijke carrière: Mara is een milieu-ingenieur, Sadie werkt als civiel ingenieur en Hannah reist als ruimtevaartingenieur bij NASA af naar Spitsbergen. Elk van de drie krijgt uiteindelijk te maken met een rivaliserende, maar toch ook zeer aantrekkelijke wetenschapper. Zullen ze de liefde vinden?
Een Hekel aan Liefde (oorspronkelijke titel: Loathe to Love You) begint in medias res bij Mara, die ontdekt dat haar overleden promotor Helena haar een huis heeft nagelaten. De klimaatwetenschapster weet echter niet dat ze dit met een arrogante advocaat zal moeten delen, die tot overmaat van ramp vervuilende bedrijven verdedigt en de thermostaat hoger draait… Het verhaal wordt retrospectief verteld, met tijdssprongen van grofweg twee weken. Door de belofte van een stomende scène aan het begin wordt de romance-liefhebber meteen geprikkeld om verder te lezen.

Het tweede verhaal speelt zich af in een lift, waar twee civiel ingenieurs van verschillende bedrijven vastzitten. De ietwat bijgelovige Sadie voelt zich bedrogen door de Deense ingenieur Erik, die alleen in haar geïnteresseerd leek te zijn vanwege bedrijfsgeheimen. Heden en verleden worden afgewisseld om het verhaal net als een croissant meer gelaagdheid te geven.

Tenslotte wordt de relatie en de ontmoetingswijze van de drie vriendinnen het meest duidelijk in het derde verhaal, waarin Hannah centraal staat. Door eerdere ervaringen in het leven lijkt haar hart bevroren te zijn. Per toeval ontdekt ze haar interesse voor Mars en ruimtetechniek. Ze ontmoet de succesvolle ruimtevaartwetenschapper Ian, maar zal hij haar kunnen ontdooien?

Rivaliteit speelt een belangrijke rol: in alle drie verhalen hebben de wetenschappers en hun mannelijke tegenhangers tegengestelde belangen, vaak ingegeven door de academische context. Volgens haar beproefde methode vermengt Hazelwood romantiek met de hardheid en soms oneerlijke uitvloeisels van de academische wereld. De vrouwelijke wetenschappers moeten soms harder werken en hulp inschakelen van mannelijke academici om hun plek te veroveren en behouden. Hazelwood toont indirecte kritiek op de hiërarchie, maar beschrijft tegelijkertijd ook zelfstandige vrouwen. De mannen zijn lang, ruw maar toch vrouwvriendelijk, een ‘nieuwe mengeling van schattigheid en extreme mannelijkheid’.

Er valt veel te zwijmelen bij Hazelwood. In het eerste verhaal zijn de personages het best uitgewerkt, waardoor er een interessante dynamiek ontstaat. Ook brengt de setting van samenwonen meteen een interessante spanning met zich mee. Ik vond dit persoonlijk het beste verhaal uit de bundel, omdat het een originele invalshoek heeft. De zinnen bevatten een speelse, licht poëtische toon (‘Ik zou met deze stem kunnen trouwen’) en de dialogen zijn grappig. Doordat de rol van Mara’s vriendinnen hier minder groot is, vloeit het verhaal uit in een stomende climax.

De andere twee verhalen in de bundel zijn minder origineel binnen het genre: vastzitten met geforceerde interactie is een veelgebruikte methode om de enemies tot lovers te maken. Het tweede verhaal bevat nog een enigszins vermakelijke twist met croissants, maar ondanks de coole omgeving van NASA lijkt het derde verhaal minder geïnspireerd. Waar de personages Mara en Sadie invoelbaar zijn, ontbreekt dit meer bij Hannah waardoor ze minder sympathiek overkomt.

Hazelwood speelt met de grens tussen goed gevonden zinnen en clichés: soms slaagt ze erin om bepaalde overbekende zinnen uit het romance-genre creatief in te zetten, maar soms ook niet. Zo is deze gedachte van Hannah haast symbolisch: ‘Ondanks het feit dat ik hem keer op keer heb weggeduwd, kwam hij nog steeds met een bootje over de woeste golven naar het midden van de koudste zee op aarde, puur om mij op te warmen.’ Op andere plekken werken de clichés van de ‘ogen met de kleur van de lucht als de zon schijnt’ of de ‘eerste dag van de rest van mijn leven’ juist niet.

De seksscènes in de eerste twee verhalen lezen fijn weg door de unieke combinatie van humor en sensualiteit. Hazelwood toont niet alleen de soepelheid, maar ook de menselijke struggles en imperfecties tijdens seks. Seksualiteit wordt vanuit vrouwelijk perspectief beschreven, met grappige observaties tussendoor: ‘volgens mij ben je wel echt verliefd als je fantaseert dat hij je vooroverbuigt tegen het aanrecht.’ Sekspositiviteit speelt een belangrijke rol, waardoor het vooral smullen is voor de genietende lezer. Maar waar de clichés teveel overheersen worden de scènes wat minder.

Binnen de bundel vullen de drie verhalen elkaar goed aan, waardoor we in het opvolgende verhaal nog meer te weten komen over eerdergenoemde personages. De band tussen drie vriendinnen staat steeds meer centraal, vooral in het laatste verhaal. De cameo’s van eerdere personages werken goed, maar in het derde verhaal wordt het iets te uitleggerig waardoor de romance iets minder naar voren lijkt te komen. Op sommige momenten volgen de verhaallijnen zich ook iets te snel op, wat natuurlijk ook een gevolg is van de kortheid van de verhalen.

Omdat de bundel een doorlopende verhaallijn bevat, heb ik ervoor gekozen om een gemiddelde beoordeling van de drie verhalen als eindoordeel te nemen. Het eerste verhaal was voor mij het beste opgebouwd en zou vier sterren krijgen, het tweede verhaal krijgt 3,5 sterren vanwege de grappige scènes enerzijds en de cliché van de lift anderzijds en het derde verhaal krijgt 2,5 sterren omdat het te uitleggerig aanvoelde. De bundel als geheel komt uit op drie sterren: al met al is het een vermakelijke bundel om van te smullen in winterse tijden.