Lezersrecensie
Zinloos wachten op betekenis
“Wachten op Godot” is een toneeltekst van Samuel Beckett (1906 – 1989) geschreven in het najaar van 1948 en het voorjaar van 1949. De eerste publicatie van de oorspronkelijk Franse tekst is in 1952. In 1953 is de eerste opvoering van het stuk in Parijs, gevolgd in 1955 met een Engelse première van het stuk. Het stuk wordt tot op de dag van vandaag wereldwijd regelmatig opgevoerd en is de bekendste toneeltekst van Beckett.
Het verhaal is eenvoudig. Twee arme mannen op leeftijd, Vladimir en Estragon, wachten aan de kant van de weg op Godot. Om de tijd te doden voeren Vladimir en Estragon, zonder dat dit hun bedoeling is, zinloze gesprekken. Gesprekken die kant noch wal raken en geen enkele diepere betekenis hebben. Godot komt niet langs, maar wel de rijke Pozzo en zijn knecht Lucky. De gesprekken tussen Vladimir, Estragon en Pozzo komen niet verder dan wat beleefdheden en betekenisloos langs elkaar praten. De monoloog die Lucky afsteekt snijdt ook al geen hout. Nadat Pozzo en Lucky verder zijn getrokken komt er een jongen die meldt dat Godot morgen langs komt.
De volgende dag, het tweede bedrijf van het toneelstuk, meer van hetzelfde met kleine veranderingen. Pozzo is blind geworden en Lucky stom. Veel verschil maakt het allemaal niet uit. Tegen het einde van het tweede bedrijf komt weer een jongen die meldt dat Godot morgen langs komt.
De absurde, niets zeggende dialogen, de vreemde regieaanwijzingen die Godot in de tekst aangeeft, zorgen er voor dat tot op de dag van vandaag regisseurs, acteurs, toeschouwers, lezers en literatuurwetenschappers hun hoofd breken over betekenis en diepgang van “Wachten op Godot”. Beckett heeft meerdere keren in interviews aangegeven dat indien “Wachten op Godot” een diepere betekenis had hij die wel had aangegeven. De kracht van “Wachten op Godot” zit in het absurde, het nietsbetekenende en al die mensen die op zoek zijn naar diepere betekenis (en die ook zeggen te hebben gevonden) wachten net als Vladimir en Estragon op iets dat misschien wel en misschien ook wel niet morgen of overmorgen wel betekenis geeft.
Het verhaal is eenvoudig. Twee arme mannen op leeftijd, Vladimir en Estragon, wachten aan de kant van de weg op Godot. Om de tijd te doden voeren Vladimir en Estragon, zonder dat dit hun bedoeling is, zinloze gesprekken. Gesprekken die kant noch wal raken en geen enkele diepere betekenis hebben. Godot komt niet langs, maar wel de rijke Pozzo en zijn knecht Lucky. De gesprekken tussen Vladimir, Estragon en Pozzo komen niet verder dan wat beleefdheden en betekenisloos langs elkaar praten. De monoloog die Lucky afsteekt snijdt ook al geen hout. Nadat Pozzo en Lucky verder zijn getrokken komt er een jongen die meldt dat Godot morgen langs komt.
De volgende dag, het tweede bedrijf van het toneelstuk, meer van hetzelfde met kleine veranderingen. Pozzo is blind geworden en Lucky stom. Veel verschil maakt het allemaal niet uit. Tegen het einde van het tweede bedrijf komt weer een jongen die meldt dat Godot morgen langs komt.
De absurde, niets zeggende dialogen, de vreemde regieaanwijzingen die Godot in de tekst aangeeft, zorgen er voor dat tot op de dag van vandaag regisseurs, acteurs, toeschouwers, lezers en literatuurwetenschappers hun hoofd breken over betekenis en diepgang van “Wachten op Godot”. Beckett heeft meerdere keren in interviews aangegeven dat indien “Wachten op Godot” een diepere betekenis had hij die wel had aangegeven. De kracht van “Wachten op Godot” zit in het absurde, het nietsbetekenende en al die mensen die op zoek zijn naar diepere betekenis (en die ook zeggen te hebben gevonden) wachten net als Vladimir en Estragon op iets dat misschien wel en misschien ook wel niet morgen of overmorgen wel betekenis geeft.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Cies
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
