Een zeer geslaagde ode aan Jules Verne

Ik heb dit boek samen met mijn zoon Niek kunnen lezen dankzij Uitgeverij Uniekboek/ Het Spectrum, waarvoor hartelijk dank. De recensie is door ons samen gemaakt:

Rick Riordan won voor zijn thrillers al de drie belangrijkste prijzen in het genre. Sinds 2005 oogstte hij wereldwijd succes met de populaire Percy Jackson-serie.
In 2015 begon Riordan aan een nieuwe reeks, die gecentreerd is rond de Noorse mythologie.

Ana studeert net zoals haar broer Dev aan de Harding Pencroft Academie, en zeer vooraanstaande school waar leerlingen worden opgeleid tot de allerbeste maritiem biologen, navigatoren, onderwaterontdekkingsreizigers en zeestrijders.
Het is geen makkelijk tijd voor Anna en Dev, hun ouders zijn twee jaar gelden tijdens een wetenschappelijke expeditie om het leven gekomen. Anna en Dev hebben geen familie meer, alleen nog elkaar.
Voor Anna en haar klasgenoten is het tijd voor haar test in de oceaan, iets waar Anna ondanks dat zij er nerveus voor is, erg naar uit kijkt, ze is namelijk dol op de oceaan. Tijdens de busreis gebeurt er iets vreselijks, voor hun ogen voltrekt zich een tragedie en de leerlingen zijn gedwongen van de één op de andere dag volwassen te worden ondanks dat zij nog zo jong zijn.
Wat volgt is een bittere strijd om een nalatenschap die niemand voor mogelijk had gehouden. Anna komt erachter wie vriend en wie vijand is. Kunnen zij de vijand voorblijven en zichzelf veilig stellen?

Dat Rick Riordan een voorliefde heeft voor mythologie is zacht uitgedrukt. Ook dit boek heeft met een legende te maken, namelijk kapitein Nemo, een personage dat tot leven is gewekt door Jules Verne, een man met een zeer vooruitziende blik. In zijn boeken heeft hij namelijk al technologische ontwikkelingen beschreven die vandaag de dag, dus honderden jaren later, werkelijkheid zijn geworden. Een zeer waardevol intro van dit boek, waardoor het verhaal meer diepgang krijgt en waardoor je nog meer waardering krijgt voor een visionair als Jules Verne, die zijn tijd ver vooruit was.

Dochter van de Diepzee is geschreven vanuit Anna in de eerste persoon. Je ziet het verhaal vanuit haar perspectief, dat leest erg makkelijk, alsof iemand je het verhaal vertelt, maar de andere kant hiervan is dat je de andere personages iets minder goed leert kennen. Deze zijn namelijk zoals Anna hen ziet.
Wel zien we de ontwikkeling van Anna, eerst een jong meisje, maar aan het einde een zelfstandige jongvolwassene die weet wie zij is en waar zij voor staat.
Riordan heeft een filmische schrijfstijl, hij neemt je mee het verhaal in en laat je pas los na de laatste bladzijde. Hij weet de omgeving, technologie, situaties en dergelijke zo neer te zetten, dat je het als lezer voor je ziet en zou willen dat je het met eigen ogen zou kunnen aanschouwen.
Er worden regelmatig Latijnse benamingen gebruikt, net als de verwijzingen naar mythische en nautische termen, persoonlijk vond dik dat een toevoeging aan het verhaal.
De opbouw zit prima in elkaar. Het begint rustig, om vervolgens een vliegende vaart te maken en de aandacht vast te blijven houden. Het plot was te verwachten, maar dat is niet erg, de manier waarop het zich ontrafeld is goed in elkaar gezet.
Het is een verhaal over broederschap, rivaliteit, vertrouwen en buiten de box denken.
De les over al die mooie technologie en technologische kennis is dat het een prachtig hulpmiddel kan zijn, maar ook dodelijk. het ligt er maar net aan wie er aan het roer staat, om in de termen van het boek te blijven.