Een typisch Scandinavische thriller van een hoogstaand niveau

Dankzij uitgeverij Cargo mocht ik dit boek lezen voor de leesclub, waarvoor hartelijk dank.

Hans Rosenfeldt schreef samen met Michael Hjorth de thrillerserie De Bergmankronieken onder de naam Hjorth Rosenfeldtis, hij is de bedenker van de televisieserie The Bridge en de Netflixserie Marcella,. Wolfzomer is zijn solodebuut als schrijver.

In het noorden van Zweden, in de buurt van Haparanda wordt een dode wolvin gevonden. Dat is niet vreemd in die omgeving, wat wel vreemd is dat deze wolvin de resten van een mens in haar maag heeft. Aangezien wolven normaliter geen mensen aanvallen roept dit dus vraagtekens op bij de desbetreffende instanties.
Al snel vindt men de resten van het lichaam en er blijkt een link te zijn met een mislukte drugsdeal.
Hanna Wester wordt op de zaak gezet. Maar het onderzoek verloopt alles behalve soepel.
Niet alleen doordat er meerdere partijen zijn die willen weten waar het geld en de drugs zijn gebleven, maar ook door het tragische verleden van Hanna en haar huwelijksperikelen.
In het hoge noorden, waar het in de zomer altijd licht is en nooit donker wordt, zijn er zaken aan de gang die het licht niet kunnen verdragen.

Wolfzomer is een typische Scandinavische thriller van een hoogstaand niveau, waarin de lezer een goed beeld van de Zweedse mentaliteit en Haparanda krijgt.
De omslag is al prachtig, maar aan de voor en achterzijde hiervan zitten 2 flappen die naar het midden toe uitgeklapt een wolvenkop laten zien.

Het verhaal begint met een zeer pakkend intro waar de wolf centraal staat. Het boek bevat enorm veel details en perspectiefwisselingen. Dit maakt dat je als lezer in het begin zeer geconcentreerd moet lezen omdat het snel van de hak op de tak lijkt te gaan en om iedereen te leren kennen. Wat later in het verhaal is dat absoluut geen probleem en leest het juist zeer snel.

Ondanks dat er zo veel personages zijn, evolueren zij wel degelijk, de één wat meer dan de ander, maar met zo veel perspectiefwisselingen is dat knap gedaan.
Er is sprake van een complexe plotopbouw waarbij meerdere verhaallijnen elkaar kruisen en door elkaar lopen met een prima spanningsboog die de lezer meenemen het verhaal in. Het is als een web dat de lezer draadje voor draadje meevoert naar daar waar alles samen komt.

Door het voorgaande werk van Rosenfeldt waren mijn verwachtingen zeer hoog, de auteur er zeker aan voldaan.
Het einde geeft geen voldaan gevoel, maar wel hoge verwachtingen voor het vervolg.
En dat vervolg zal ik zeker gaan lezen.