Een moedig boek

Autobiografie van mijn lichaam. Ik vond het een bizarre titel. Zowel de titel als de kaft spraken me niet echt aan. Omdat ik de eerste drie boeken van Lize Spit heel graag gelezen heb, ben ik toch in haar nieuwste begonnen. Gelukkig maar want zoals met haar ander werk, heeft ze opnieuw een boek van topkwaliteit afgeleverd.
Van genre is het niet te vergelijken met haar vorige boeken, zelfs niet met enig ander boek dat ik las. In de bib vind je het tussen de romans terug, fictie dus. Het is een autobiografisch werk waarin Lize erg persoonlijk en diep ingaat op haar kindertijd en de relatie met haar ouders, in het bijzonder haar moeder die ondertussen overleden is. Tijdens het lezen van het boek werd ook duidelijk waarom de kaft eruitziet zoals deze eruitziet. Gaandeweg merk je hoe goed deze auteur altijd nadenkt over wat ze doet. Ze slaagt er telkens in om in eenvoudige zinnen beklijvende teksten te schrijven. Het lijkt alsof de tekst moeiteloos, spontaan uit haar pen vloeit. Opvallend in dit boek zijn de vele metaforen die ze gebruikt. Dat is het enige kleine minpuntje: soms waren de metaforen niet nodig en stond de tekst op zich zonder.
Lize Spit stelt zich in dit boek kwetsbaar op en verdient alle respect voor haar moedige houding. Zij is een auteur waar we in ons land erg trots op mogen zijn. Ik hoop in de toekomst nog veel van haar te mogen lezen.