Lezersrecensie
'Wit' verstilt
'Wit' van de Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang (1970) - lid van een schrijversfamilie, winnares van de Nobelprijs voor Literatuur in 2024 - is een winters boek, zowel letterlijk als figuurlijk.
Mist, vorst, rijp, sneeuw, de winter spelen een belangrijke rol in de oude herinneringen en gevoelens van rouw die opwellen, wanneer de schrijfster met een schrijversbeurs in Warschau verblijft, "een besneeuwde stad vol tastbare littekens van het geweld uit het verleden" (intro).
In het voorjaar voorafgaand aan haar reis besloot ze de kleur wit als onderwerp te nemen en stelde een lijstje met woordassociaties op. Hoewel ze het als een noodzaak ervaarde en er verandering van verwachtte “die woorden in de ziel te kijken” (blz.8), deed ze er verder niets meer mee.
Totdat ze twee maanden in die onbekende hoofdstad aan de andere kant van de haar bekende wereld is, het voor het eerst bijtend koud is en ze een migraine-aanval krijgt. Dan lijkt de stad wel de diepere kern van haar innerlijk en voelt het als de enige weg .
“En ik stap roekeloos de tijd in die ik nog niet heb geleefd, het boek in dat ik nog niet heb geschreven.”(blz.9)
"Er is me verteld dat het eerste kind van mijn moeder nog geen twee uur na de geboorte is gestorven.
Er is me verteld dat het een meisje was, met een gezichtje zo wit als een halvemaanvormig rijstkoekje." (blz. 17)
“Het raam zit niet goed in de sponning, zodat er ijsbloemen op de ruit zijn ontstaan. Hartje winter. Het wit aangevroren patroon doet denken aan de bevroren sneeuw op een rivier. De schrijver Park T’ae-won vertelde dat hij zo’n raam had gezien toen zijn eerste dochter was geboren, vandaar de naam die hij voor haar bedacht: Seol-yeong. Sneeuwbloem.”(blz. 37)
"Op de dag dat ze werd geboren vroor het wel maar er viel geen sneeuw, en toch koos haar vader 'seol', sneeuw, als een van de karakters in de naam van zijn dochter. Als kind was ze buitengewoon gevoelig voor kou, en ze vond het vervelend dat die kilheid in haar naam was verwerkt." (blz. 39)
De vele witruimtes, de poëtisch, introspectieve stijl en de focus op de kwetsbaarheden en intense emotionele ervaringen van de schrijfster als meisje, als vrouw, van haar moeder, van haar zus maken “de gefragmenteerde verkenning van witte dingen” (intro) - in drie delen met regelmatig wisselend vertellersstandpunt - een verstillend boek dat diep raakt.
Mist, vorst, rijp, sneeuw, de winter spelen een belangrijke rol in de oude herinneringen en gevoelens van rouw die opwellen, wanneer de schrijfster met een schrijversbeurs in Warschau verblijft, "een besneeuwde stad vol tastbare littekens van het geweld uit het verleden" (intro).
In het voorjaar voorafgaand aan haar reis besloot ze de kleur wit als onderwerp te nemen en stelde een lijstje met woordassociaties op. Hoewel ze het als een noodzaak ervaarde en er verandering van verwachtte “die woorden in de ziel te kijken” (blz.8), deed ze er verder niets meer mee.
Totdat ze twee maanden in die onbekende hoofdstad aan de andere kant van de haar bekende wereld is, het voor het eerst bijtend koud is en ze een migraine-aanval krijgt. Dan lijkt de stad wel de diepere kern van haar innerlijk en voelt het als de enige weg .
“En ik stap roekeloos de tijd in die ik nog niet heb geleefd, het boek in dat ik nog niet heb geschreven.”(blz.9)
"Er is me verteld dat het eerste kind van mijn moeder nog geen twee uur na de geboorte is gestorven.
Er is me verteld dat het een meisje was, met een gezichtje zo wit als een halvemaanvormig rijstkoekje." (blz. 17)
“Het raam zit niet goed in de sponning, zodat er ijsbloemen op de ruit zijn ontstaan. Hartje winter. Het wit aangevroren patroon doet denken aan de bevroren sneeuw op een rivier. De schrijver Park T’ae-won vertelde dat hij zo’n raam had gezien toen zijn eerste dochter was geboren, vandaar de naam die hij voor haar bedacht: Seol-yeong. Sneeuwbloem.”(blz. 37)
"Op de dag dat ze werd geboren vroor het wel maar er viel geen sneeuw, en toch koos haar vader 'seol', sneeuw, als een van de karakters in de naam van zijn dochter. Als kind was ze buitengewoon gevoelig voor kou, en ze vond het vervelend dat die kilheid in haar naam was verwerkt." (blz. 39)
De vele witruimtes, de poëtisch, introspectieve stijl en de focus op de kwetsbaarheden en intense emotionele ervaringen van de schrijfster als meisje, als vrouw, van haar moeder, van haar zus maken “de gefragmenteerde verkenning van witte dingen” (intro) - in drie delen met regelmatig wisselend vertellersstandpunt - een verstillend boek dat diep raakt.
2
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Cita
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
