Lezersrecensie
Pittige brieven
De brieven van Flaubert worden alom geprezen en ik vond ze inderdaad zeer bijzonder. Ik ging lekker in het zonnetje zitten om te lezen, maar merkte toen al snel dat echt alle aandacht nodig is om goed te laten doordringen wat er eigenlijk staat om niet te zeggen, anders heb je geen idee wat je aan het lezen bent. Het feit dat je je verstand flink aan het werk moet zetten, maakte het een opgave om te lezen, maar wel een prettige en het gaf mij juist motivatie.
De brieven zijn geschreven aan geliefden en goede vrienden, waaronder bekende schrijvers als George Sand en Toergenjev in de periode 1830-1880.
Getuige zijn brieven is het leven voor Flaubert een enorme worsteling. Hij leeft voor de kunst en wil schoonheid creëren. Hij zet zich enorm af tegen de hem omringende wereld en trekt zich lange tijd terug in zijn eenzame hol, en gaat dan keihard aan het werk om zijn romans te maken. Het is indrukwekkend om te zien hoe integer hij aan het werk gaat om bijvoorbeeld Madam Bovary te maken. Hij onderzoekt van alles en leest heel veel en vereenzelvigt zich enorm met zijn personages en de gebeurtenissen in de roman. Belangrijk is dat hij niet zijn mening als schrijver wil laten doorklinken in de roman. Hij vertrekt niet vanuit een ideaal of een theorie bij zijn creaties, maar staat met loden schoenen op de grond en wil met inzicht en discipline een creatie maken die waar is en van grote schoonheid en die tegelijk meer verbeeldt dan de platte werkelijkheid en een overstijgende betekenis krijgt, waardoor het ook in onze tijd nog steeds herkenbaar en mooi is. Ik vind het heel bijzonder dat Flaubert, die enorm tekeer gaat tegen al de domheid van de wereld om hem heen en zich als een een brullende beer in zijn hol terugtrekt, in staat is gebleken om zo precies en zonder veroordeling de menselijke verhoudingen te schilderen in zijn boeken.
Zijn politieke en maatschappelijke opvattingen zijn op zijn minst opmerkelijk te noemen en geven ook de nu ook nog herkenbare worsteling weer tussen de kunst en het materialisme en tussen de elite en het volk.
Hij heeft geen geloof in de democratie en hij verfoeit het algemeen kiesrecht, omdat de massa dom is en en niet in staat is om goede keuzes te maken. “ De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman.” Hij pleit dan voor een bestuur van mandarijnen, een gewettigde aristocratie, die met rede en intelligentie handelt. Hij vindt dat we ons veel meer zouden moeten laten leiden door wetenschap en recht en plaatst dit tegenover de idealen van het christendom en het socialisme, die ons niets goeds hebben gebracht.
Aangezien de brieven een lange periode van zijn leven bestrijken, maken we ook het proces van ouder worden mee, wat al met al tamelijk triestig is, zeker vanwege zijn familie en goede vrienden die hij langzamerhand verliest.
Ik denk dat ik met tijd en wijle dit boek weer eens zal openslaan om te zien wat Flaubert ook al weer van de dingen vindt, omdat hij zeker de indruk geeft dat hij op zoek is naar waarheid en dat ook nog eens op een virtuoze manier doet..
De brieven zijn geschreven aan geliefden en goede vrienden, waaronder bekende schrijvers als George Sand en Toergenjev in de periode 1830-1880.
Getuige zijn brieven is het leven voor Flaubert een enorme worsteling. Hij leeft voor de kunst en wil schoonheid creëren. Hij zet zich enorm af tegen de hem omringende wereld en trekt zich lange tijd terug in zijn eenzame hol, en gaat dan keihard aan het werk om zijn romans te maken. Het is indrukwekkend om te zien hoe integer hij aan het werk gaat om bijvoorbeeld Madam Bovary te maken. Hij onderzoekt van alles en leest heel veel en vereenzelvigt zich enorm met zijn personages en de gebeurtenissen in de roman. Belangrijk is dat hij niet zijn mening als schrijver wil laten doorklinken in de roman. Hij vertrekt niet vanuit een ideaal of een theorie bij zijn creaties, maar staat met loden schoenen op de grond en wil met inzicht en discipline een creatie maken die waar is en van grote schoonheid en die tegelijk meer verbeeldt dan de platte werkelijkheid en een overstijgende betekenis krijgt, waardoor het ook in onze tijd nog steeds herkenbaar en mooi is. Ik vind het heel bijzonder dat Flaubert, die enorm tekeer gaat tegen al de domheid van de wereld om hem heen en zich als een een brullende beer in zijn hol terugtrekt, in staat is gebleken om zo precies en zonder veroordeling de menselijke verhoudingen te schilderen in zijn boeken.
Zijn politieke en maatschappelijke opvattingen zijn op zijn minst opmerkelijk te noemen en geven ook de nu ook nog herkenbare worsteling weer tussen de kunst en het materialisme en tussen de elite en het volk.
Hij heeft geen geloof in de democratie en hij verfoeit het algemeen kiesrecht, omdat de massa dom is en en niet in staat is om goede keuzes te maken. “ De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletariër tot het domheidspeil van de burgerman.” Hij pleit dan voor een bestuur van mandarijnen, een gewettigde aristocratie, die met rede en intelligentie handelt. Hij vindt dat we ons veel meer zouden moeten laten leiden door wetenschap en recht en plaatst dit tegenover de idealen van het christendom en het socialisme, die ons niets goeds hebben gebracht.
Aangezien de brieven een lange periode van zijn leven bestrijken, maken we ook het proces van ouder worden mee, wat al met al tamelijk triestig is, zeker vanwege zijn familie en goede vrienden die hij langzamerhand verliest.
Ik denk dat ik met tijd en wijle dit boek weer eens zal openslaan om te zien wat Flaubert ook al weer van de dingen vindt, omdat hij zeker de indruk geeft dat hij op zoek is naar waarheid en dat ook nog eens op een virtuoze manier doet..
1
Reageer op deze recensie