Lezersrecensie
Maffia in de middeleeuwen
Deze historische roman beschrijft de verwikkelingen binnen en tussen de adelijke families van Valois, Orleans en Bourgognes rond 1400. We volgen Charles van Orleans als centrale figuur, die tussen alle wanorde en gekte rede en gevoeligheid inbrengt. Er vindt voortdurende een verwoede strijd om de macht plaats tussen landheren en hertogen enerzijds en de koning van Frankrijk tegen de achtergrond van de oorlog met Engeland. Het boek speelt gedurende een periode van meer dan 6o jaar en daardoor zie je ook goed dat de machtsverhoudingen voortdurend wisselen en dat een overwinning op enig moment niets zegt over de duurzaamheid van de verworven macht.
Ik vond het een fijn boek om te lezen; het trekt je helemaal terug in de tijd. De karakters, gebeurtenissen en omgevingen worden met veel details verteld. Het is niet zo dat de taal van het boek op zichzelf bijzonder is, maar ze staat volledig ten dienste van het verhaal dat verteld moet worden en voelt heel vanzelfsprekend aan. Het verhaal wordt met flinke tijdsintervallen en vanuit verschillende perspectieven verteld - waarbij Orleans de centrale verhaallijn blijft - en soms ook wisselend in verleden tijdsvorm en tegenwoordige tijdsvorm, wat uiteindelijk de levendigheid ten goede komt.
Wel beschouwd zouden we deze adelijke families en personen kunnen vergelijken met de maffia. Men bestreed elkaar om macht en eigendom en pleegde moorden als dat uitkwam en deze moeten dan natuurlijk ook weer gewroken worden. De pracht en praal en rijkdom van de adelijke families werd verworven ten koste van de gewone mensen, die krom moesten liggen en vaak in grote armoede leefden en dan zogenaamd bescherming genoten van hun heer. Overigens hadden die families tegelijk weer heel veel mensen in dienst die op die manier in hun onderhoud konden voorzien.
Het boek krijgt menselijkheid door de persoonlijke ontwikkeling die Charles van Orleans doormaakt. Hij is degene die zich vragen stelt en zich ongemakkelijk voelt bij alle terreur en dit wordt juist ook verdiept gedurende zijn jarenlange gevangenschap in Engeland. Wat is nou eigenlijk werkelijkheid: de onderlinge machtsstrijdjes, geldbeluste acties en loze vergaderingen, waar afspraken worden gemaakt die nooit nagekomen worden, of is dat de wereld van poëzie en studie en genieten van de mooie natuur en van de liefde voor je medemens. Dat is de ontwikkeling die Charles doormaakt. Tegen het eind van zijn leven ontvlamt toch de liefde voor zijn vrouw (*) en krijgen ze nog kinderen waar hij nog enorm van geniet. Het eind is prachtig als hij op zijn sterfbed ijlend en dromend in het woud der verwachting zijn verleden langskomt en hij uiteindelijk het licht ziet: " verstard in het aanschouwen van het lang verwachte. "
(*) Hij is al 60 jaar als zijn veel jongere vrouw hem eindelijk weet te bereiken. In een prachtige scene zegt zijn vrouw Marie: " Maar nu weet ik dat u ongelukkig bent en ik weet ook waarom. Vergeef me dat ik u dit zeg maar wie zelfzuchtig is, liefde alleen ontvangt, maar niet geeft, voelt zich bij dag bedrukt en ligt nachts door bittere gedachten gekweld, lang wakker. U bent welwillend en vriendelijk voor alle mensen maar dat is geen verdienste want dat kost u geen moeite. U hebt de wereld, de mensen niet werkelijk lief. U peinst alleen over uzelf en u leeft verscholen in eigen gedachten. En wie bij u aanklopt om toegang te krijgen tot uw hart wordt niet binnen gelaten. Vergeef me, maar het is de waarheid."
Ik vond het een fijn boek om te lezen; het trekt je helemaal terug in de tijd. De karakters, gebeurtenissen en omgevingen worden met veel details verteld. Het is niet zo dat de taal van het boek op zichzelf bijzonder is, maar ze staat volledig ten dienste van het verhaal dat verteld moet worden en voelt heel vanzelfsprekend aan. Het verhaal wordt met flinke tijdsintervallen en vanuit verschillende perspectieven verteld - waarbij Orleans de centrale verhaallijn blijft - en soms ook wisselend in verleden tijdsvorm en tegenwoordige tijdsvorm, wat uiteindelijk de levendigheid ten goede komt.
Wel beschouwd zouden we deze adelijke families en personen kunnen vergelijken met de maffia. Men bestreed elkaar om macht en eigendom en pleegde moorden als dat uitkwam en deze moeten dan natuurlijk ook weer gewroken worden. De pracht en praal en rijkdom van de adelijke families werd verworven ten koste van de gewone mensen, die krom moesten liggen en vaak in grote armoede leefden en dan zogenaamd bescherming genoten van hun heer. Overigens hadden die families tegelijk weer heel veel mensen in dienst die op die manier in hun onderhoud konden voorzien.
Het boek krijgt menselijkheid door de persoonlijke ontwikkeling die Charles van Orleans doormaakt. Hij is degene die zich vragen stelt en zich ongemakkelijk voelt bij alle terreur en dit wordt juist ook verdiept gedurende zijn jarenlange gevangenschap in Engeland. Wat is nou eigenlijk werkelijkheid: de onderlinge machtsstrijdjes, geldbeluste acties en loze vergaderingen, waar afspraken worden gemaakt die nooit nagekomen worden, of is dat de wereld van poëzie en studie en genieten van de mooie natuur en van de liefde voor je medemens. Dat is de ontwikkeling die Charles doormaakt. Tegen het eind van zijn leven ontvlamt toch de liefde voor zijn vrouw (*) en krijgen ze nog kinderen waar hij nog enorm van geniet. Het eind is prachtig als hij op zijn sterfbed ijlend en dromend in het woud der verwachting zijn verleden langskomt en hij uiteindelijk het licht ziet: " verstard in het aanschouwen van het lang verwachte. "
(*) Hij is al 60 jaar als zijn veel jongere vrouw hem eindelijk weet te bereiken. In een prachtige scene zegt zijn vrouw Marie: " Maar nu weet ik dat u ongelukkig bent en ik weet ook waarom. Vergeef me dat ik u dit zeg maar wie zelfzuchtig is, liefde alleen ontvangt, maar niet geeft, voelt zich bij dag bedrukt en ligt nachts door bittere gedachten gekweld, lang wakker. U bent welwillend en vriendelijk voor alle mensen maar dat is geen verdienste want dat kost u geen moeite. U hebt de wereld, de mensen niet werkelijk lief. U peinst alleen over uzelf en u leeft verscholen in eigen gedachten. En wie bij u aanklopt om toegang te krijgen tot uw hart wordt niet binnen gelaten. Vergeef me, maar het is de waarheid."
1
Reageer op deze recensie