Prachtig en geheimzinnig

Prachtig boek over een al wat oudere wetenschapper - David Lurie - aan de universiteit van Kaapstad die in ongenade raakt vanwege een relatie met een van zijn jonge studentes. Hij wordt ontslagen en gaat een tijd wonen bij zijn dochter Lucy , die op een boerderij woont, maar ook daar slaat het noodlot toe als de boerderij wordt overvallen.


In het boek zitten op een heel natuurlijke manier verschillende thema’s verweven. 
Het gaat over een ouder wordende man en zijn verlangen naar ( jonge) vrouwen en zijn worsteling met zichzelf waardoor hij overal harde vragen bij stelt en zich afvraagt of hij wel een hart heeft;
Over de idiotie van het universitaire leven;

Over het onvermogen om echt met zijn dochter te communiceren;
Over de raciale relaties in Zuid Afrika, de onveiligheid en de vanzelfsprekendheid waarmee de zwarte Afrikanen terug gaan halen wat hen ontnomen is;
Over de zin van het leven.

Deze thema’s worden als het ware omfloerst aan de orde gesteld, in een eenvoudige taal die hooguit raakt aan wat de schrijver wil zeggen. Het boek heeft daardoor voor mij een geheimzinnige onderstroom, die veel doet voelen zonder dat het gezegd wordt.

Erg mooi vond ik de intermezzo’s waarin David bezig is om een soort van Italiaanse opera te componeren over de liefde tussen Teresa en lord Byron, waarin eigenlijk op een heel theatrale manier zijn eigen levensvragen samengevat worden.

Zo hopeloos en onhandig als David met mensen omgaat, zo aandoenlijk gaat hij met dieren, met honden om. Hij helpt in de dierenkliniek - in de buurt van zijn dochter Lucy - om ze het laatste spuitje te geven als ze geen levensperspectief meer hebben en zorgt er dan voor dat ze op een respectvolle manier verbrand worden. Ach, deze man heeft zeker een hart…