Schilderachtig en duister

Zoals bekend speelt deze roman in Genua, waar de schrijver heen is verhuisd op zoek naar avontuur en inspiratie - weg van het saaie en geregelde leven in het vaderland. De schrijver is zelf hoofdpersoon en schrijft zijn belevenissen - of fantasieën - aan een “ vriend” als ware het aantekeningen voor een roman, die hij wil gaan uitbrengen.
In het schilderachtige en duistere Genua maakt hij vele wandelingen naar bars en door donkere stegen; hij ontmoet veel paradijsvogels - meestal stevige drinkers - maar ziet ook de zelfkant van de stad; de prostitutie, travestie, de misdaad, de ellende van de migranten. Hij loopt tegen de amorele Italiaanse cultuur aan, waarin je alleen iets gedaan krijgt als je mensen kent met macht en uiteraard krijgt hij iets met het mooiste meisje van Genua - en ook met vele andere vrouwen overigens - wat uiteindelijk niet goed afloopt.

Hiervoor had ik net Salammbo van Flaubert gelezen en Flaubert wil juist op geen enkele manier als schrijver zichtbaar zijn in zijn werk en brengt zijn helden zo objectief mogelijk tot leven, zonder dat zijn eigen mening daardoor heen schijnt. Pfeijffer doet precies het omgekeerde en maakt zichzelf tot hoofdpersoon, loopt door een wereld heen om deze gloedvol en subjectief weer te geven. En eerlijk gezegd; na het toch wat kille spektakel van Flaubert, voelt het zeker comfortabel en prettig om in de zinnen het warme kloppende hart van de schrijver te voelen.
Meestal houd ik er niet zo van als een schrijver zichzelf zo ostentatief neerzet en eigenlijk het schrijven zelf en de relatie met de werkelijkheid tot onderwerp maakt. Is het fantasie of echt gebeurd? Beleeft de schrijver echt iets, of alleen maar voor zover dat ten dienste staat van zijn boek? Het zijn een beetje uitgekauwde thema’s, maar Pfeijffer komt ermee weg en dat komt vooral om dat hij echt ongelooflijk goed kan schrijven. Er staan zoveel mooie, soepele zinnen in die precies lijken uit te drukken wat de schrijver wil zeggen en die niet op een andere manier gezegd kunnen worden.
De schrijver zocht een avontuurlijk leven in Genua en begeeft zich vol overgave in het labyrint van de stad en legt een prachtige glans over de bars en steegjes en bewoners, maar gaandeweg het boek nemen de problemen toe en zinkt alles naar mijn gevoel langzaamaan weg in een deprimerende duisternis. De schrijver leeft in de fantasie van de migrant, net zoals de Afrikanen in hun fantasie van Europa en de Italianen destijds in hun fantasie van Amerika ( vertrekkend met stoomboten uit Genua), maar het leidt niet tot geluk. Zou dat het zijn wat Pfeijffer ons probeert te vertellen?