Het jaegerreceptaculum van Vestdijk

Meneer Visser - veel gepest vroeger op school o.a. door zijn gestotter - is opgevoed door zijn oom die veel geld had, waardoor hij nu rijk is en in het bezit van een aantal huizen in Lahringen die hij verhuurt. Hij is een uiterst vervelende, rancuneuze man die erop uit is om anderen in het dorp te kwetsen. Een groot gedeelte van het boek speelt zich af in het hoofd van meneer Visser en in deze monologue interieur volgen we zijn naargeestige gedachten en fantasieën over andere mensen in het dorp. In een lange, bizarre droom aan het eind van het boek wordt meneer Visser in een soort tumultueus tribunaal - Robespierre achtig- ter verantwoording geroepen.


Hoewel het zeker te prijzen is dat Vestdijk zich heeft gewaagd aan deze experimentele roman, heeft het boek me niet kunnen overtuigen en dat komt vooral omdat de groezelige en troebele wereld die hij oproept mij maar matig kon boeien: het saaie dorp, de kluchtige gebeurtenissen daarin, de karikaturale mensen en niet in de laatste plaats de groezelige meneer Visser zelf vond ik onaangenaam en plat, waardoor het boek voor mij niet tot leven kwam.

De gedachtenstromen en de droomsequentie van meneer Visser bevatten zeker mooie dichterlijke taal, maar toch bekroop me soms het gevoel dat de schrijver zich heel comfortabel voelt bij deze opzichtige vervorming van de werkelijkheid en zich dan laat verleiden om teveel zijn virtuositeit te etaleren.

Overigens merkte ik dat mijn gedachten nog al eens alle kanten op dwaalden tijdens de monologue interieur en droom van meneer Visser, zodat er eigenlijk dubbele gedachtenstromen ontstonden, waarbij die van mij als lezer zeker zo bizar waren!