Lezersrecensie
Herkenbaar, ontroerend en op z'n tijd grappig
Hugo Borst is een Nederlandse schrijver, columnist, televisiepersoonlijkheid, redacteur, radiopresentator en voetbalcriticus. Hij schreef jaren lang een column over zijn dementerende moeder voor het AD. Daarnaast heeft Hugo meerdere boeken geschreven, waaronder ook twee over zijn aan Alzheimer lijdende moeder. In 2015 schreef hij het boek ‘Ma’ en in 2017 verscheen het tweede deel ‘Ach, moedertje’. In het tweede deel ‘Ach, moedertje’ vertelt Hugo over zijn moeder, haar verzorgenden (woonbegeleiders) en haar medebewoners in het Verpleeghuis.
Hugo heeft een prettige manier van schrijven, waardoor het boek makkelijk leesbaar is. Hij vertelt over zijn familie en zichzelf als mantelzorger. Hij schetst een duidelijk beeld van de verzorgenden, zijn moeder en haar medebewoners. Het is mooi om te lezen hoe Hugo er één grote familie van maakt. De familieleden komen er voor hun eigen gezinsleden, maar zijn ook begaan met de andere bewoners. Ze maken een extra praatje en/of spelen een spelletje. De saamhorigheid, medeleven en begrip zijn duidelijk aanwezig. Als lezer krijg je een ‘klein’ inkijkje in het reilen en zeilen van het Verpleeghuis. Een meneer Schimmel die op zoek is naar een ‘nieuwe verovering’ of een Jo die graag aan iedereen haar hutje (kamer) wil laten zien.
Naast de leuke, ontroerende en herkenbare anekdotes over de bewoners en de verzorgenden, kaart Hugo ook het probleem binnen de zorg aan. De lange dagen, de extra administratie, te weinig personeel, etc. Hij vertelt op een manier waardoor je verder wilt lezen en nieuwgierig blijft naar alle aspecten rondom de bewoners, de verzorgenden, de werkomstandigheden in het Verpleeghuis en de mantelzorgers/families die hier dagelijks mee te maken hebben.
Voor mensen met dierbare in een Verpleeghuis of familie die te maken hebben met dementie is het een herkenbaar boek.
“Als ma dood is, blijf ik net als Schimmel Junior ook naar het Verpleeghuis gaan. Een ontbijtje maken voor de bewoners, een stukje fietsen met Ad, met Jo haar hutje bekijken, mevrouw Dullaart een kus op de wang geven, een spelletje scrabble met Floor.” (p.224)
In 2018 is de moeder van Hugo Borst, Joke, overleden aan de gevolgen van Alzheimer.
Hugo heeft een prettige manier van schrijven, waardoor het boek makkelijk leesbaar is. Hij vertelt over zijn familie en zichzelf als mantelzorger. Hij schetst een duidelijk beeld van de verzorgenden, zijn moeder en haar medebewoners. Het is mooi om te lezen hoe Hugo er één grote familie van maakt. De familieleden komen er voor hun eigen gezinsleden, maar zijn ook begaan met de andere bewoners. Ze maken een extra praatje en/of spelen een spelletje. De saamhorigheid, medeleven en begrip zijn duidelijk aanwezig. Als lezer krijg je een ‘klein’ inkijkje in het reilen en zeilen van het Verpleeghuis. Een meneer Schimmel die op zoek is naar een ‘nieuwe verovering’ of een Jo die graag aan iedereen haar hutje (kamer) wil laten zien.
Naast de leuke, ontroerende en herkenbare anekdotes over de bewoners en de verzorgenden, kaart Hugo ook het probleem binnen de zorg aan. De lange dagen, de extra administratie, te weinig personeel, etc. Hij vertelt op een manier waardoor je verder wilt lezen en nieuwgierig blijft naar alle aspecten rondom de bewoners, de verzorgenden, de werkomstandigheden in het Verpleeghuis en de mantelzorgers/families die hier dagelijks mee te maken hebben.
Voor mensen met dierbare in een Verpleeghuis of familie die te maken hebben met dementie is het een herkenbaar boek.
“Als ma dood is, blijf ik net als Schimmel Junior ook naar het Verpleeghuis gaan. Een ontbijtje maken voor de bewoners, een stukje fietsen met Ad, met Jo haar hutje bekijken, mevrouw Dullaart een kus op de wang geven, een spelletje scrabble met Floor.” (p.224)
In 2018 is de moeder van Hugo Borst, Joke, overleden aan de gevolgen van Alzheimer.
1
Reageer op deze recensie
