Langdradig en verwarrend

Dit boek had me niet in zijn greep en deze recensie bevat spoilers (flinke spoilers). Dus wees je bewust van wat je gaat lezen.

Ik vond de hoofdpersoon nogal irritant (ze maakt van een mug een olifant voor mijn gevoel, ze is enorm aan het doordrammen en totaal niet consistent in haar beweegredenen en meet met twee maten).
De wereldbouw vond ik wat simplistisch, alsof de personages een eendimensionale persiflage van een boerengezin zijn... en er zaten wat tegenstrijdigheden in die me uit het verhaal haalden.

Maar bovenop alles vond ik de langdradigheid een afknapper.
Al vrij in het begin wordt er een briefje in de bus van Lysbeth gestopt, maar pas op pagina 71 kom je er als lezer achter wat daar op staat (zonder dat er een andere vorm van spanning bij mij werd opgebouwd). Dan gaat Lysbeth aan het gissen, vissen en konkelen. Eerst in haar eigen hoofd en dan richting haar familieleden. Ondertussen gebeuren er wel dingen (stenen in het pad van de combiner, een kadaverdeksel die verdwenen is en een hek van de koeienweide dat opengebroken is), maar toch voelde ik op geen enkel moment echte spanning.
Dan kom je er op pagina 168 pas achter wat het grote geheim rondom de naam (de verwijzing van het briefje) nu is en voor mij was het een anti-climax. 'Is dit alles oehoehoe hoe? ' om met Doe Maar te spreken.
Bij de volgende drampartij krijgt Lysbeth toch de hele familie bij elkaar, maar gaat uitgerekend haar zwager (als ik het goed heb begrepen, dat personage kwam nogal uit de lucht vallen) het verhaal uit de doeken doen, terwijl schoonma (zoals ze genoemd wordt) er toch het meest over te zeggen zou moeten hebben in mijn ogen.
Dan is er nog de inconsistentie. Oudste broer Klaas (al overleden) zou een onechtelijk kind zijn van een adelheer (Kleinsma van Heersma), maar toch heeft de hele familie de achternaam van Eijk (als ik het goed interpreteer), maar wilde Willem dat niet (want er is een seriemoordenaar die zo heet) en toch heeft juist hij zich op die manier aan Lysbeth voorgesteld... Volg jij het nog? Ik niet.

Het wordt pas wat met het verhaal als Lysbeth naar Gran Canaria gaat. In een novelle rondom deze vakantie/werkreis met een beetje inleiding om de personages te leren kennen, had ik dit verhaal veel leuker gevonden.
Dit deel van het verhaal heeft dit boek van een twee naar een drie sterren beleving opgewaardeerd.
Harrie en Carlos brengen leven in de brouwerij en het slot is prima.
Het geheim van Lysbeth is nu te langdradig door het boek verweven, terwijl het best een goed plotpunt is waar deze vakantie omheen draait.

Op micro niveau vond ik de schrijfstijl ook niet altijd fijn. De auteur maakt vaak gebruik van een staccato zinsbouw.
Een voorbeeld: "Hij beent weg zonder om te kijken, gunt haar geen blik." (en dat is niet het beste voorbeeld, soms worden er voor mijn gevoel halve zinnen weggelaten, misschien vanwege een wens om een bepaald ritme in de tekst te brengen, maar voor mij werkt het niet).
Een andere gekke inconsistentie die me opviel is deze zin: "De klok slaat halfnegen, altijd iets te vroeg om het begin van het Achtuurjournaal niet te verstoren." Euh, het Achtuurjournaal begint toch om acht uur?! Het einde zou logischer zijn, maar dat journaal duurt zowat een half uur, dus dan is de klok achter laten lopen logischer...
Dit is natuurlijk maar iets heel kleins, maar al dat soort dingen haalden mij uit het verhaal.

Kortom, niet mijn boek. Het enige wat ik echt leuk vond was dat de Gran Canaria setting zich afspeelde op een plek waar ik ook ben geweest.
Voor een ander type lezer kan het vast een fijn verhaal zijn.