Lang verhaal over één middag domino-spelen

Oi oi, wat een lastig verhaal om doorheen te komen! Als het niet over Curaçao was gegaan, zou ik het er bij gelaten hebben vermoed ik. Maar goed, ik ben een eilandbewoner en ik wil graag wat leren over de cultuur, de geschiedenis en de politiek. Dit is weliswaar een boek uit de jaren '70, maar veel is nog altijd relevant.
Dus ik heb me er doorheen geworsteld.

De geschiedenis van de hoofdrolspelers wordt (naar mijn idee te) breeduit verteld: Vier mannen wonen in Wakota, een buitenwijk van Willemstad, twee van hen zijn getrouwd, twee van hen zijn vrijgezel, maar aan de huwelijkse trouw houdt eigenlijk geen van de hoofdpersonen zich, ook de betrokken vrouwen niet...

Tijdens deel 1 (de morgen) leer je de personages kennen. Dat deel vond ik nog wel aantrekkelijk om te lezen. Het ging ook over het eilandleven en er zat een duidelijke lijn in het verhaal (hoewel ik niet van elke man even goed kon onthouden welke naam er nu bij hoorde... lichte verwarring her en der omdat ik Manchi en Janchi te veel op elkaar vind lijken in naam en als personage).
Qua schrijfstijl wordt het voor mij tijdens het dominospel (deel 2) te onoverzichtelijk. Er wordt (binnen alinea's; een vormfout bij beginnende schrijvers die genadeloos wordt afgestraft door redacteurs, uitgeverijen en coaches tegenwoordig) veelvuldig van perspectief gewisseld. Volgens mij met het idee een alwetende verteller te creëren, maar dat heeft niet consistent en geloofwaardig uitgepakt.

Ik ergerde me ook aan de morele ethos (of het gebrek eraan) van de hoofdrolspelers; Boeboe geeft zijn spaarzame geld uit aan hoeren en drank en verder gaat zo ongeveer iedereen met iedereen vreemd, of neemt of sadistische wijze wraak op overspel uit het verleden.
Door flashbacks worden heden en verleden (onlogisch) aan elkaar gekoppeld en je wordt diep meegenomen in de gedachtenpatronen van de dominospelers. Het had leuk kunnen uitpakken, maar de schrijfstijl paste niet bij mij. Het tempo ligt érg laag en de verwikkelingen (in het middengedeelte) zijn té chaotisch, waardoor ik me er echt toe moest zetten om elke avond even een paar hoofdstukken te lezen. Zodoende heb ik er anderhalve maand over gedaan om dit boek uit te krijgen...

Natuurlijk zit er een diepere laag verstopt in dit boek, want het spel staat symbool voor 'het leven' in zijn geheel. Maar dit boek had minimaal 100 pagina's dunner gemogen (minder uitgebreid op het dominospel ingaan en de gedachtenstromen wat ingeperkt) om het voor mij aantrekkelijk te houden.
Ook het einde vond ik onwaarschijnlijk en onnodig bloederig.

Wat ik wel leuk vond is het hele aspect rondom de schoenen. Want, schoenen nemen een bijzondere plaats in in de sociale geschiedenis van de Antillen. Slaven droegen over het algemeen geen schoenen, waardoor het niet-bezitten schoenen het symbool van de armoe werd. Tot de Tweede Wereldoorlog werd er tol geheven op de beroemde pontjesbrug (de Emmabrug, die de twee delen van Willemstad verbindt). Alleen ongeschoeiden mochten vrij over de brug over.