Ouderwetse cozy crime, zoals het bedoelt is

Deze titel werd mij aangeraden in een artikel over 'goede plottwists. Ik ging er dus vol verwachting in.
Agatha Cristie is natuurlijk een legende in de wereld van detective verhalen. Zij heeft ongeveer de 'Whodunnit' uitgevonden en geperfectioneerd.
In het begin moest ik even wennen aan de hoeveelheid verschillende personages, maar ze werden allemaal netjes geïntroduceerd en waren duidelijk van elkaar te onderscheiden. Ook de dialogen met zo veel mensen bij elkaar vond ik knap overzichtelijk.
Het verhaal is heerlijk, ik kon me lekker laten meevoeren en ondertussen een beetje meedenken over wie de dader nu zou kunnen zijn.
Omdat er vooraf was gehint richting een goede verhaalopbouw en plottwist, was dat allemaal geen verrassing natuurlijk, en tegelijk kon ik van elk stapje van deze cozy crime genieten.

Achteraf bezien had ik wel wat vraagtekens bij 'het moment' van de moordenaar, en die waren ook duidelijk in het verhaal aangeduid, maar toch was het een heerlijk einde en stap je met een goed gevoel uit dit verhaal.
Super goed gedaan dus.

Het enige minpunt van dit boek is het soms wat ouderwetse taalgebruik en woorden die tegenwoordig écht niet meer kunnen. De titel is al veranderd (vroeger 'Tien kleine negertjes'), maar het scheldwoord komt regelmatig voor in dit verhaal en ik kromde daar toch elke keer een beetje mijn tenen bij... Ook de personages hebben flink ouderwetse opvattingen en Agatha kan best wel vrouwonvriendelijk schrijven, maar ja. Dat hoort allemaal bij de tijdsgeest van dit boek, dus daar heb ik 'omheen gelezen'.
Ik ben pertinent tegen het aanpassen van dit soort verhalen naar de nieuwe tijdsgeest, want daarmee wis je als het ware een stukje geschiedenis. Lekker laten zoals het is, maar een kleine disclaimer aan het begin kan denk ik geen kwaad...