Donker en tieners, een mix tussen ellende en een glimlach

Na de boeken minstens 2x te hebben gelezen (in het Nederlands) én de films meerdere keren te hebben gezien, is dit nog altijd één van mijn meest favoriete series.
Dit jaar heb ik besloten om een aantal 're-reads' te doen in de originele taal (Engels).
Ik trap af met de Harry Potter-reeks. Ook The Lord of the Rings & A Song of Ice and Fire staan op mijn wensenlijstje. Door luisterboeken ga ik razendsnel heen, dus het moet te doen zijn om al deze boeken in 2025 te luisteren (mits ze op Storytel staan... dat heb ik nog niet van alle delen uitgezocht).

Over het verhaal zelf hoef ik niks te zeggen, volgens mij kent iedereen het wel...
Bij herlezen valt me altijd op hoe geniaal het in elkaar zit en hoe de kleine verwijzingen van het begin op het eind allemaal op hun plek vallen.
Dit deel kan ik weer beter verdragen dan 'The order of the Phoenix' (want Umbridge is weg...). Maar het is wél verdrietig en duister. Dat de Hogwarts leerlingen steeds verder uitgroeien tot jong-volwassenen, steeds meer kunnen en creatiever worden in hun toverkunst, is een mooi proces om bij mee te lezen. De balans is er dus wel en de drang om verder te lezen des te meer.
Het wordt een gat straks na boek 7... Ai ai... zelfs als je ongeveer weet wat er allemaal komen gaat. Ik kan merken dat ik deze boeken minder vaak gelezen heb (en de films minder vaak gezien). Bij het uitkomen van de films deed ik vaak óf een film-marathon met vrienden óf ik herlas het laatste boek, waardoor de eerdere delen vaker aan bod zijn geweest dan de latere delen. In dit zesde boek werd ik af en toe verrast van 'Oja, dit zat er óók in!' Terwijl ik bij eerste boeken echt elke scène kon voorspellen.