Lezersrecensie
Matige thriller
De boeken van M.J. Arlidge liggen mij wat minder dan die van andere thriller schrijvers en dit deel van de Helen Grace serie was daarop geen uitzondering.
Ik vind de verteltoon zo 'dwingend' er word je als lezer precies voorgeschreven wat je moet voelen en welke vragen je jezelf moet stellen, alsof je een domme kleuter bent die de vragen niet zelf kunt bedenken. Ik heb het dan met name over de (in mijn ogen) gekunstelde hoofdstukeindes. Ga er maar eens op letten, meestal staan er zo'n 5 à 6 vragende zinnen als slot van een hoofdstuk: hoe zal ze dit nu weer moeten oplossen? Wat heeft de dader voor hen in petto? Zal dit goed aflopen? Hoe moet dit verder? etc.
Op de één of andere manier kwam ik als lezer ook nauwelijks 'in contact' met Helen en haar team. Het was net alsof er afstand gecreëerd werd en je niet werd toegelaten tot het hoofd van de personages (waar ik van hou), misschien ook door de te letterlijke verwoording van wat er door iemand heen gaat.
Hoewel begrijpelijk (met de achtergrond van de hoofdinspecteur), vond ik het toch ook een beetje over de top hoe intensief Helen in de zaak van Naomi duikt, niet super geloofwaardig.
De verhaallijn van Naomi vond ik het meest interessant en de dader is een soort karikatuur van het type misdadiger, zo over de top vond ik het neergezet.
Al met al écht geen favoriet boek... de spanning was ook niet erg aanwezig en ik vond veel uitkomsten voorspelbaar.
Ik vind de verteltoon zo 'dwingend' er word je als lezer precies voorgeschreven wat je moet voelen en welke vragen je jezelf moet stellen, alsof je een domme kleuter bent die de vragen niet zelf kunt bedenken. Ik heb het dan met name over de (in mijn ogen) gekunstelde hoofdstukeindes. Ga er maar eens op letten, meestal staan er zo'n 5 à 6 vragende zinnen als slot van een hoofdstuk: hoe zal ze dit nu weer moeten oplossen? Wat heeft de dader voor hen in petto? Zal dit goed aflopen? Hoe moet dit verder? etc.
Op de één of andere manier kwam ik als lezer ook nauwelijks 'in contact' met Helen en haar team. Het was net alsof er afstand gecreëerd werd en je niet werd toegelaten tot het hoofd van de personages (waar ik van hou), misschien ook door de te letterlijke verwoording van wat er door iemand heen gaat.
Hoewel begrijpelijk (met de achtergrond van de hoofdinspecteur), vond ik het toch ook een beetje over de top hoe intensief Helen in de zaak van Naomi duikt, niet super geloofwaardig.
De verhaallijn van Naomi vond ik het meest interessant en de dader is een soort karikatuur van het type misdadiger, zo over de top vond ik het neergezet.
Al met al écht geen favoriet boek... de spanning was ook niet erg aanwezig en ik vond veel uitkomsten voorspelbaar.
1
Reageer op deze recensie