Een bijzonder, indrukwekkend boekje

Sándor Márai was een Hongaar die in 1929 begon te schrijven, vluchtte voor de nazis, verboden werd door de communisten, vergeten in de VS leefde tot hij in 1989 zelfmoord pleegde, en in 1999 herontdekt en tot meester uitgeroepen werd. "Gloed" of letterlijker vertaald “De kaarsen branden” dateert uit 1942 en gaat over een eenzame, stokoude, adellijke generaal die in zijn kasteel wacht op een vriend die hij in 41 jaar niet meer gezien heeft. De eerste helft gaat over hun vriendschap, de tweede helft is de ontmoeting, al is die quasi integraal een lange uitleg door de generaal. Je achterhaalt natuurlijk waarom ze mekaar zo lang niet meer hebben teruggezien, en er zitten twee twists in dat verhaal waarvan één behoorlijk spectaculaire. En wat veelzeggende, zelfs akelige hints. Maar eigenlijk is het een filosofische roman, over vergankelijkheid, en meer nog over vriendschap – zowat het meest rake dat ik al over vriendschap heb weten schrijven. Af en toe gaan de bespiegelingen over nogal véél, maar zinloos zijn ze nooit en het is prachtig geschreven.