Gruwelijke feiten die je kijk op de Reuzegomzaak bepalen

Het bijzonder trieste verhaal van de doop bij Reuzegom en de doding van Sanda Dia in september – december 2018. De Coninck heeft duidelijk het dossier in handen gekregen, en citeert er zeer uitgebreid uit om een reconstructie te maken. Beginnend bij de rekrutering in september, dan terug in de tijd naar het onsmakelijke verleden van Reuzegom, weer naar voor naar de doop en eindigend bij de epiloog van het onderzoek. Hij geeft een redelijk genuanceerd beeld, dat nog altijd meer dan shockerend genoeg is.

Hoe van in het begin werd aangekondigd dat het de bruutste doop ooit zou worden (“schachtentemmer” “Janker – ik walg van de termen en bijnamen) – duidelijk om indruk te maken op de anciens. Hoe het al bij de “schachtenwerving” zwaar uit de hand loopt, met bezorgde omstaanders én een eerste slachtoffer, én een eerste cover-up. Janker smijt een vol blikje bier naar kandidaat Maxime, die er een blijvend oogletsel aan overhoudt. Maar Janker neemt zijn verantwoordelijkheid niet, integendeel: nadat hij verneemt dat Maxime hier iets over rondvertelt, stuur hij hem een gemeen chantagebericht: zwijgen of “geen Reus”. Een dag later doet hij hetzelfde met de andere kandidaten.

Na de cantus voorafgaand aan de doopdag is Sanda al knock-out, en iedereen weet dat. Na een nacht in een afgesloten kot dat stinkt naar kots en pis, waar de kraan afgeplakt is zodat ze niet kunnen drinken, kan Sanda zichzelf niet meer zelfstandig aankleden. Camerabeelden tonen dat hij ondersteund moet worden om op de Vismarkt te raken. Janker is erbij. Op de Vismarkt merken twee omstaanders dat hij zich niet recht kan houden. Eén is een prof geneeskunde die de politie wil bellen tot men haar voorliegt dat de doop bijna gedaan is en dat één van hen een derdejaars geneeskunde is. Ook in Vorselaar, in de put, is permanent duidelijk dat Sanda niet mee kan. En toch gaat het door. Een geneeskundestudent die later aankomt overtuigt de anderen eindelijk dat het moet stoppen, maar noch hij noch de anderen helpen Sanda om uit de put te raken. Etc. etc. Er wordt gelogen tegen de politie, berichten en filmpjes worden massaal gewist, de crime scene wordt zorgvuldig opgeruimd en Sanda’s stinkende kot ook, “uit respect voor de familie” beweren de daders.

Naar het einde toe begint De Coninck iets te duidelijk te pushen om de anciens erbij te lappen die deze situatie hebben laten ontstaan maar later de handen in onschuld wassen. Maar voor de rest doet hij zijn best om evenwichtig te zijn. Het is duidelijk dat vele aanwezigen beperkt betrokken waren (alhoewel: als je daar met zovelen op een hoopje in en rond een bungalow zit, weet je dan echt niet dat één van de gedoopten tegen zijn limiet zit?), dat niemand echt zijn verantwoordelijkheid opneemt, dat sommige ouders en advocaten een walgelijke rol spelen (een moeder met connecties bij de Antwerpse politie stuurt een bericht naar haar zoon dat ze weet wie “de rat” is die aan het praten is), dat eigenlijk quasi niemand echt onschuldig is.