Afstandelijk en saai

"Sneeuw" lijkt even veelbelovend, maar het wordt al snel langdradig en vreselijk repetitief. Ka, een Turkse dichter die in Duitsland woont en door zijn opvoeding in een betere wijk in Istanboel vanzelfsprekend “Westers” gericht is, trekt naar Kar, een stadje in Turks Koerdistan. Officieel om in opdracht van een krant een artikel te schrijven over een golf van zelfmoorden bij jonge meisjes, en over de komende gemeenteraadsverkiezingen. In werkelijkheid wil hij een vrouw terugzien waar hij in zijn jongere jaren hopeloos verliefd op raakte.

Kar blijkt in de traag groeiende greep van moslimfundamentalisten. Het sneeuwt er blijkbaar vaak, en de sneeuw is voor Ka het contact met het goddelijke en een thema in zijn gedichten. Blijkt dat nogal wat van de dode meisjes worstelden met het hoofddoekverbod. De fundamentalistische dreiging uit zich in een aantal zeer dreigende conversaties die ze hebben met “atheïsten”, onder andere met Ka maar ook met een schooldirecteur die het verbod rigoureus handhaafde en na zo’n “conversatie” afgeknald wordt.

Ik denk dat het vooral de hyper-afstandelijke stijl waardoor de personages nooit reëel worden, en de extreem trage en repetitieve ontwikkeling van het verhaal waren die mij deden afhaken na een goeie honderd bladzijden.