We kunnen nog heel veel doen

Fokke Obbema, Stervelingen

Een boek met veertig interviews met “stervelingen” die zich voorbereiden op de toekomstige dood.
We zouden eens wat meer over de dood moeten praten, maar dat wordt meestal gauw ongemakkelijk. Vaak gebeurt dit pas als ziekte zich meldt. Dan willen we ons best doen er nog zoveel mogelijk uit te halen. Door je je eindigheid tijdens je leven te realiseren kun je meer van het leven maken en bezig zijn met je geestelijke nalatenschap.
We zijn erg prestatiegericht en dat maakt eenzaam. Door de eenzaamheid hebben we liefde nodig, dus elkaar.
Je hoeft alleen maar adem te halen, je bent geliefd. Met taal kun je hekken plaatsen rond de afgrond zoals gezegd wordt in het boek.
Zo voert iedereen zijn eigen strijd waar je niets van weet.
Van het lezen van het boek gaat een troostende werking uit. Hoe je met de dood omgaat wordt bepaald door hoe je in het leven staat. Heb je het gevoel veel te zijn tekortgekomen dan hoop je dat de dood nog even wacht.
Dit boek vraagt erom het niet te snel te lezen. Er is veel stof tot nadenken en misschien leidt dit tot er meer over praten met elkaar.
Het zinnetje “ik kan niets meer voor u doen “zoals artsen vaak zeggen kan dan taboe worden verklaard.