Wat is normaal?

‘Voor Ben. Zodat je altijd onze gedachten kunt  binnenvaren,’ zo staat er op de boeg van de blauw witte zeilboot in de tuin van Giel. Het is geen gewone zeilboot. Deze boot staat namelijk precies op de plek waar de grote broer van Giel, Ben, begraven is. Ben keek bij het oversteken niet goed naar links of naar rechts. Dat wist Giel niet meer precies. Wel weet hij dat hij zijn broer heel erg mist. Ben en hij spraken af ooit een groot avontuur te gaan beleven en vader zou met Ben een zeiltocht maken. Dat soort zaken konden allemaal niet meer. Vader, moeder en Giel vinden het fijn Ben dicht bij zich te hebben, ook al is hij dood. Door het graf in de tuin is hij altijd een beetje in de buurt.

Maar zo fijn als zij het vinden, zo vreemd vinden de buren het. Een graf hoort niet in een achtertuin. Een graf hoort op het kerkhof. Griezelig en onfris vinden de buren het graf in de tuin en dagelijks komt er wel een buur klagen. Dat leidt tot hilarische gesprekken aan de deur.

“'Het graf....' Mijnheer Azijns stem klonk langzaam en stoffig. 'Wij willen dat je het weghaalt'. 'Ik snap het...' Giels vader knikte langzaam. 'En ik zou dat heel graag voor u doen. Er is alleen een probleem. Ik wil het niet.' 'U moet het weghalen,' 'snauwde de buurvrouw. 'Het is niet fris!' 'Heel erg onfris...'  vulde de buurman aan. 'Zeer viesss.' 'Wat een onzin', zei Giels vader kalm. 'Wat is er nou vies aan? De kist ligt meters onder de grond en bovendien onderhouden we het graf iedere dag.' Hij krabbelde in zijn nek. 'Maar u wilt beweren dat alles wat vies is hier weg moet?' De buurvrouw sloeg haar armen over elkaar en knikte driftig. Giels vader wreef in zijn handen en stapte naar buiten. 'Komt dat even goed uit.' Hij liep een rondje om de buurvrouw, bestudeerde haar aandachtig en ging voor haar staan. 'Ik heb u altijd al een ontzettend vieze vrouw gevonden. Dus dan moet u ook weg.’”

En zo verharden de verhoudingen tussen de buren in de straat zich. Vader wordt door de strijd die hij moet leveren om Ben dicht bij het gezin te houden dwars maar creatief. Hij bouwt niet alleen schuttingen op een speciale manier om het graf aan het oog van de buren te onttrekken, maar gebruikt de woorden van buren ook om bijvoorbeeld een uitkijktoren op het dak van het huis te bouwen. Compleet met kraaiennest. De tuin wordt van bovenaf gezien meer en meer een groot schip rond het graf van Ben. Dat dit alles leidt tot bezoek van de politie is te begrijpen. Vader, moeder en Giel krijgen een ultimatum gesteld. Tot het eind van de maand krijgen zij de tijd de tuin in de normale staat terug te brengen. Anders worden ze uit het huis gezet. Vader zou vader niet zijn als hij hiervoor geen oplossing bedenkt, waardoor hij en Giel bovendien hun beloften aan Ben alsnog kunnen inlossen.

Wat een kleinood dit boek van Pieter Koolwijk. Realistische emoties, gecombineerd met originele, kinderlijke fantasie en rijk taalgebruik maken het mogelijk om een zwaar onderwerp lichtvoetig en humoristisch te benaderen. Er zijn veel aanknopingspunten om met kinderen vanaf groep 4 over de levensvragen rond dood en leven te praten. Maar ook onderwerpen als begrip voor elkaar hebben zullen aan de orde komen. De speelse kleurige illustraties van Linde Faas, waterverfschilderingen en potloodtekeningen, passen echt bij het verhaal en maken de uitgave mede tot een goed verzorgd boek.