Monsterlijke viezigheid van Fuzzby Joekelmans

De Monster-Snackbar: De burgers bijten terug is het derde deel in de serie boeken over Joep Stapper, het enige menselijke wezen in de snackbar van monster Fuzzby Joekelmans.   

Vier verhalen deze keer. Verhalen die ogenschijnlijk op zichzelf staan. Toch wordt er teveel als bekend verondersteld, waardoor je regelmatig in verwarring raakt. Zo komen er nog al eens verhaalfiguren in voor die ‘uit de lucht lijken te vallen’. Je bent geneigd terug te gaan bladeren, denkt dat je ongeconcentreerd leest. Net als in de vorige delen spelen monsterlijke snacks, monsterlijke klanten en monsterlijke bijfiguren een rol. Alle personages zijn aardig, maar met monsterlijke manieren. Boeren, kwijlen, slurpen, winden: het hoort er allemaal bij. De snacks, zonder uitzondering geserveerd met de beste friet ter wereld, zijn misselijkmakend: ‘kotsi tosti, spikkelpuistburgers, haar-uit-het-putje-prutje, larvenrochelbrood, sandwich met snot & augurk of puistjesstroop’. Je moet er van houden.   

In het eerste verhaal neemt baas Fuzzby het op tegen zijn ook kokende neef Zuffby. De twee monsters gaan elk een ‘spectaculaire-mega-monstersandwich’ maken. In twee rondes moet de beslissing vallen: wie bakt het beste en viest smakende, slurpende monsterbrood?    

Het tweede verhaal gaat over etensdiefstal. Er verdwijnt eten uit de keuken van de snackbar. Joep gaat op zoek naar de dief. Er volgt een zoektocht door het riool vol klodders slijm en vlak langs de afvoer van de toiletten van de snackbar. De dief wordt uiteindelijk ontmaskerd.   

De Monsterkermis speelt een rol in de laatste twee verhalen van het boek. Fuzzby wordt uitgenodigd als standhouder op de kermis. Achter een verborgen deur blijkt een snackkar te staan: de Fuzzbuzz. Die wordt ingezet als verkooppunt op de kermis. Het is hard werken aan vieze verkoopwaar. Barry, de huiskat bakt ‘kermis-poezen-zombiekoekjes’ voor het doel. Hij gebruikt daar 'Bak en Praatdeeg' bij. Een besmettelijk kruid waardoor al het voedsel tijdelijk tot leven komt. Het duurt even voor het weer rustig is in de snackbar.   

Dan is het moment daar dat de Fuzzbuzz kan worden verplaatst naar de Monsterkermis. Dat het tot een nieuw avontuur leidt, is logisch: de Fuzzbuzz wordt bij de 'Kots en Botsauto's’ gestolen. Met alle gevolgen van dien.   

Het boek ziet er aan de buitenkant kleurig en aantrekkelijk uit. Door de vele, best grappige, cartoonachtige potloodtekeningen staan er niet veel woorden op een bladzijde. Daardoor lijkt het een toegankelijk boek voor kinderen met leesproblemen of voor kinderen vanaf 7 jaar. Wat de kinderlijke humor en vormgeving betreft is dat ook zo. Maar zelf lezen is er voor kinderen uit de genoemde groepen echt nog niet bij. Er staan te veel ingewikkelde, zelfgemaakte woorden in zoals ‘neuswrattenketchup’ of ‘pterodactylusroerei’. Voorlezen kan natuurlijk altijd, maar is een opgave omdat je je als volwassene toch gaat ergeren aan de flauwe humor, de platte taal en de onevenwichtige verhaallijn. Plagiaat is een groot woord: maar sprekende brieven, bewegend eten en geheime deuren in muren dat lijkt toch echt gekopieerd van Harry Potter.