Het nawoord spreekt voor zich, begin daar maar mee.

Zelf werkzaam in de ouderenzorg én na het lezen van een mooi interview met de schrijfster was ik wel nieuwsgierig naar dit boek. Ik moet zeggen dat ik er wel meer van had verwacht. Het is laagdrempelig en heeft weinig tekst dus ik had het binnen een uur gelezen. Het is meer een pocket dan een boek en ik vond het dan ook wel best wel prijzig. Maar dat is een logisiek iets en gaat niet over de inhoud.

Het boek bevat links de teksten uit de originele rapportages uit het dossier van de vader van de auteur. Aan de rechterzijde vind je minimale tekst vanuit het hart van de auteur. Hersenspinsels, slechts enkele zinnen. Deze zijn rauw, emotioneel en de kracht zit wel gevangen in de enkele woorden en zinnen maar ze maken je nieuwsgierig naar meer, meer inhoud meer diepte. De auteur sluit af met een nawoord waarbij zij nogmaals de werkdruk, personeelstekort maar vooral de liefde voor de mensen voor het vak benadrukt. Persoonlijk had zij het verhaal hiermee mogen openen.

Gemengde gevoelens. Als verpleegkundige in de ouderenzorg is er de herkenning in de rapportages. Hierin de dagelijkse zorg en observaties lezend, bij zoveel bewoners van toepassing. Voor mij niets nieuws. Als je niet werkzaam bent in de zorg geven deze een realistische kijk ind e keuken van een verpleeghuis, onmacht maar desondanks de liefde voor het vak, en de bewoners waar je voor zorgt.
Het andere deel, te kort, het spiegelt een zware jeugd met een vader die niet leuk was voor zijn kinderen. Het zegt veel maar aan de andere kant te weinig.

Misschien had ik het boek moeten lezen zonder eerst het interview gelezen te hebben? Ik weet het niet. Ik heb natuurlijk al tientallen verhalen gelezen over mantelzorgers, dementie en uiteraard in de praktijk meegemaakt. Elk verhaal is uniek, dat is dit ook.

Mocht jet het gaan lezen begin dan met het nawoord van de auteur achterin het boek. Het is wel een mooi pamflet om de perikelen in de verpleeghuiszorg aan de kaak te stellen.