Persoonlijke herinneringen die een mooi tijdsbeeld weergeven van de wereld van gynaecologie door de jaren heen

Willem Brouwer studeerde geneeskunde aan de RU te Groningen. Hij specialiseerde in obstetrie en gynaecologie in Amsterdam en werkte van 1976 tot 2007 als gynaecoloog in een Leeuwarder ziekenhuis. Na pensionering werkte hij nog als kwaliteitsfunctionaris en was hij mantelzorger voor zijn vrouw die dementie had. Hierover schreef hij het boek "gooit mij niet weg" (2018) , waarin hij zijn persoonlijke ervaringen deelde.

Ook in dit verhaal neemt hij de lezer mee en wat hij heeft meegemaakt door de jaren heen. Het gaat van start als hij na een bezoek aan het ziekenhuis op een bankje neerstrijkt en hardlopende medewerkers voorbij ziet snellen. Daar denkt hij terug aan zijn loopbaan in de geneeskunde. Vanaf het moment van start van de studie tot zijn pensionering. Naast wat hij meemaakte tijdens zijn studie met collega's en patiënten geeft het ook een heel mooi tijdsbeeld weer. Over de manier waarop er gekeken werd naar het vak en de positie van de patiënt. De manier waarop de (mannelijke) gynacoloog zijn patiënten behandelde in de jaren zestig is een wereld van verschil met nu.

De manier van schrijven is laagdrempelig en met de nodige zelfkennis, reflectie en vleugje humor. Daardoor maakt het prettig leesbaar. Soms is het wat verhalend maar dat neem je voor lief. De hoofdstukjes zijn kort en het laat zich makkelijk wegleggen en weer op pakken zonder de draad te verliezen. Je zou de stukjes zelfs afzonderlijk kunnen lezen.

Ik vond het niet zo sterk als het vorige boek wat ik van hem las. Misschien sprak dat onderwerp mij meer aan (beroepshalve zeker) maar desalniettemin vond ik het een fijn boek om te lezen.