Hoe liefdesverdriet leidt tot een roadtrip door Afrika

Swahili voor beginners, van Kaapstad naar Cairo
Peter Moore
2002

De oorspronkelijke titel in het Engels past beter bij het boek dan de Nederlandse vertaling. Swahili for the brokenhearted. Lezend in de trein werd nog wel eens gedacht dat ik Swahili aan het leren was.

Als de relatie van de auteur verbroken wordt, is zijn omgeving niet steunend naar hem wat het verwerken van de breuk en het daarbij horende liefdesverdriet niet makkelijker maakt. Als de auteur de schoonzus van zijn ex-vriendin tegenkomt en zij hem giftig aankijkt, besluit de auteur dat hij niet elke dag met de gevolgen van zijn gebroken relatie geconfronteerd wil worden. Hij schrijft: "Ik besloot te doen wat iedereen zou doen die zich laat regeren door zijn bindingsangst. Ik besloot naar Afrika te vluchten. Dat was best een aantrekkelijk idee." Zo begint hij zijn reis van zes maanden te plannen van Kaapstad naar Cairo, geheel reizend met het openbaar vervoer.

Peter Moore schrijft op een vlotte en humoristische manier waarbij hij ook zijn eigen onhandigheid op de hak neemt. Aan het begin van zijn reis is blijft hij al veel te lang plakken in Kaapstad. Hij logeert in een mooie buitenwijk vlakbij de Tafelberg waar hij onbeperkt over een tv en geluidsinstallatie kan beschikken en een koelkast vol met biertjes heeft. Hij kijkt naar de lokale soapserie, bezoekt een township en maakt tochten door de stad. Pas als hij zichzelf begint af te vragen waarom het snelwegviaduct bij de Waterfront nooit voltooid is, weet hij dat hij te lang in de stad is en verder moet. Dat doet hij. Vanaf de Garden route (die tegenvalt) begint hij aan zijn reis. Hij reist door Zuid-Afrika, Lesotho, Mozambique. Naar het Noorden. Omdat hij per OV reist, belandt hij nog wel eens in vreemde situaties waar hij smakelijk over schrijft met de nodige zelfspot.

De reis is goed te volgen en geen opsomming van toeristische bezienswaardigheden. Peter Moore beschrijft op een levendige manier wat hij meemaakt waardoor ik als lezer zelf de reis ook beleef met alle ongemakken die daarbij horen. Zoals in zijn bezoek aan een township waar hij bij aankomst niet weet waar het pension waar hij een nacht geboekt heeft precies is. Een dronken vrouw staat erop dat ze hem naar het huis brengt.
"Het kostte nogal moeite om de ratelende schuifdeur van het busje open te krijgen en toen hij eindelijk openschoof gebeurde dat met zo'n schrapend geluid dat ik zeker wist dat iedereen binnen een straal van tweehonderd meter naar me keek. Jonge mannen die bier zaten te hijsen keken op van hun kaartspelletjes, waarbij hun mondhoeken zich onheilspellend krulden. Vrouwen die bij een kraampje groente stonden te kopen, gaapten me met open mond aan en een van hen liet de aardappel die ze net wilde kopen op de grond vallen. Een kerel die in een leeg olievat van 160 liter schapenkoppen stond te koken keek naar mijn hoofd alsof hij het keurde op smaak en voedingswaarde. Ik wist meteen dat ik ergens was waar ik niet hoorde te zijn. En mijn leven lag in handen van een vrouw die al de hele dag aan een fles illegaal gestookte alcohol had zitten lurken."

Tijdens deze reis maakt Peter Moore grappige en ook bedreigende situaties mee. In Ethiopië ontsnapt hij aan een opstand door zich in een doodskist te verstoppen en figureert hij een een speelfilm. De ontmoetingen, reizen via rammelende minibussen en de vreemde situaties waar Peter in verzeild raakt, zijn voor rugzaktoeristen ook weer herkenbaar.

Ik heb veel gelachen tijdens het lezen van dit boek. Heerlijk reisverhaal.