Traag en doordacht

Met De wolven van de eeuwigheid levert Knausgård opnieuw een indrukwekkend staaltje literaire finesse af. Dit tweede deel van zijn nieuwe serie, die begon met De morgenster, verkent op magistrale wijze de grenzen tussen het alledaagse en het mystieke.
Het verhaal ontvouwt zich in een sfeer doordrenkt van existentiële vragen, wetenschappelijke overpeinzingen en bijna mythische beelden. Knausgård weeft op subtiele wijze verschillende verhaallijnen door elkaar, waarbij personages uit uiteenlopende werelden langzaam naar elkaar toe bewegen. Wat begint als een roman over identiteit, geheugen en verlies, verandert gaandeweg in een diepgravende verkenning van de menselijke conditie en ons verlangen naar betekenis in een ogenschijnlijk chaotisch universum.
Zijn stijl is, zoals we van hem gewend zijn, traag en doordacht. Toch weet hij in dit boek ook spanning op te bouwen. De dialogen zijn raak, de beschrijvingen intens.
De wolven van de eeuwigheid is geen makkelijke kost, maar voor wie zich eraan durft over te geven, biedt het boek een rijke, gelaagde leeservaring. Het is een roman die vragen oproept in plaats van antwoorden geeft en juist daarin schuilt zijn kracht.
Ik heb intens genoten van dit boek, dat zich moeiteloos een plek heeft veroverd als mijn nieuwe favoriet.