Steengoed debuut

Soms ontmoet je een schrijver die je zelf nooit had ontmoet in de boekwinkel, dankzij de leesclub via Hebban heb ik Kyra Wilder ontdekt. Haar debuut 'In Zwitserland is het stil' gaat over Erika die met haar partner en kinderen naar Zwitserland emigreert . Haar man heeft daar een baan aangeboden gekregen. Het gehele verhaal speelt zich af in het hoofd van Erika, dus alles vanuit haar perspectief, wat een bijzondere ervaring is. Het doet vermoeden dat het vòòr vertrek naar Zwitserland al niet erg goed gaat met Erika. Zij is iemand die verwachtingen heeft, een beeld die zij maakt in haar hoofd is perfect en zo wil zij haar dagelijkse leven kneden. Echter is zij totaal niet voorbereid op de echte wereld, die soms gewoon niet meewerkt of simpelweg niet perfect is. Laat staan dat wij als vrouw, moeder, echtgenoot, vriendin etc. aan het perfect plaatje kunnen voldoen. Wanneer dit je streven is, ligt teleurstelling op je te wachten, teleurstelling grijpt jou op het moment dat je niet stevig in je schoenen staat en je bent dan zelf je eigen vijand. Zwitserland lijkt een vlucht, naar een nieuwe wereld, een nieuwe kans. Daar zal alles beter zijn en zo wordt er weer een prachtig en niet realistisch, beeld gevormd in Erika's hoofd. Zwitserland leek voor haar een uitweg, echters is dit de start van een depressie. Een nieuw land, zonder vrienden, handvatten en familie is een gevaar als het al niet goed met je gaat.
Wilder maakt mooie zinnen. Ik houd van haar metaforen. 'Het inpakpapier, half ontrold uitgestald, fladderend als oogleden of vlindervleugels' of 'Soms zei ik tegen haar dat ik zo moe was dat mijn bed wel een ver land leek. Een thuisland dat ik me niet meer goed voor de geest kon halen.' en 'We sliepen continu, E en ik en B, en soms sliepen we helemaal niet. Tijd was hinderlijk, onvoorspelbaar. Soms jaagde die me voort en soms wikkelden de minuten zich om me heen, drukkend, in de verwachting te worden geëntertaind zoals kinderen, alsof ze iets van me nodig hadden, gevoed wilden worden, alsof de uren dieren waren die hun bek openhielden, een eindeloze parade van minuten die als kleine botjes in duizenden zachte keeltjes boven steken.' blz 29
Dit citaat in het bijzonder omdat het zo prachtig weergeeft hoe 'leven' voor haar voelt. Hoeveel fijner haar 'zijn' is als ze slaapt. Ze omschrijft zo beeldschoon en beklemmend hoe het voor Erika is: Ze wordt wakker na een nachtmerrie en dan beseft ze dat het echte leven nog veel erger is.