Een grauwsluier van verdriet

Ik ben nu halverwege en ik moet dingen kwijt over dit boek.
Het is beslist NIET het tegendeel van verdriet. Er hangt een grauwsluier van verdriet over het boek. Het is mooi geschreven, dat zeker, maar ik worstel me er doorheen.
Maggie vindt de baby waarover op de achterflap wordt gesproken op p. 102. Dat is voor mij te laat.
Verder gebeurt er het ene verdrietige ding na het andere.
Te beginnen natuurlijk met de dood van Henry, het kleine broertje. De verhuizing, hoe goed bedoeld ook, rukt iedereen uit het veilige wereldje.
Dan komt de oorlog, dan de Spaanse griep. Het is waar, het is allemaal gebeurd en de mensen in die tijd hebben het allemaal moeten doorstaan.
Maar voor mij is het bijna te veel.
Ik lees waarschijnlijk nog wel door, want ik wil weten 'hoe het afloopt'.

Ik heb het boek uit.
Uiteindelijk werd het een mooi boek, hoe verdrietig ook.
Maar ik blijf erbij, dat het teveel verdriet beschrijft.