Een boek vol mededogen

Best ingewikkelde literatuur. Maar wie even zijn best doet wordt beloond.
We lezen over de jonge jaren van de bekende schilder Edgar Degas, waarin hij probeert te ontdekken welke kant hij op wil met zijn kunst. En we lezen over hoe hij een knorrige oude man is geworden, door bijna iedereen gemeden. En dan nog zijn best doet de paar mensen die hem nog wel willen zien van zich af te stoten.
Zoals de onbekende jonge vrouw die opduikt om hem te helpen bij zijn verhuizing.

Japin heeft prachtige beschrijvingen over hoe de kunstenaar zijn wereld waarneemt in zijn jonge jaren. Het trillen van de lucht boven Louisiana, de kleuren van de bloemen die Estelle schikt. De bloemen, waar zij helemaal in het begin van het boek verrukt tussen gaat zitten. Ze komt dan net uit de burgeroorlog in Amerika, en is enkel nog grauwheid gewend.
Japin laat Estelle ook aan Degas uitleggen hoe zij met haar blindheid omgaat. En waarom. Deze houding wordt een leidraad in Degas’ leven.

Ik vind het boek een aanrader. Het is vol mededogen geschreven.