Sneeuw, hond ,voet

De auteur heeft dit verhaal gebaseerd op een man die hij slechts een paar minuten in de Alpen zag.
In de geest van Adelmo Farandola, een norse en eenzame oude man die in een hut op een bergtop woont, kunnen we (zowel Adelmo als de lezer niet langer de werkelijkheid van de verbeelding onderscheiden.
Adelmo woont alleen in de bergen en het praten tegen mensen is hij allang verleerd door de eenzaamheid, maar eenzaam is hij in principe niet want hij heeft "hond" waarmee hij conversaties voert. En af en toe komt de jachtopziener langs om hem te bespioneren. Voor de winter toeslaat daalt hij af naar het dal om zijn voorraad in te slaan om dan terug in alle stilte de bergen terug in te trekken tot de lente. En dan die ene lente wanneer de sneeuw begint te dooien is er "de voet"
De auteur laat ons op het einde wat in het ongewisse en laat het einde toe aan onze eigen verbeelding.
Ik vond de schrijfstijl wel mooi en het verhaal op zich speciaal.