De nodige dosis spanning

Jefferson Parker heeft de T uit zijn naam laten vallen, maar gelukkig slaat hij verder geen letter over bij het schrijven van dit bijzondere en spannende boek. Hoofdpersoon Robbie Brownlaw is pas 29, gelukkig getrouwd en ‘een doodgewone detective’. Dat is wat hij altijd al heeft willen wezen en zijn leven ziet er dan ook prachtig uit. Tot hij op een dag een paar mensen redt uit een brandend gebouw maar door de brandstichter van zes hoog naar beneden wordt gegooid. Alleen een luifel voorkomt dat hij doodvalt. Na zijn val is hij veranderd; lichamelijk is er niets aan de hand, maar hij ontdekt dat hij ineens beschikt over Synesthesia. Dit is een conditie waarbij de zintuigen in meer of mindere mate vermengd raken. In Robbie’s geval kan hij de kleur van de woorden van mensen zien, en weet hij na een poosje uit ondervinding of ze bijvoorbeeld liegen, of verdrietig zijn terwijl ze doen alsof ze vrolijk zijn. Robbie verbergt deze conditie voor iedereen, soms ook voor zichzelf. Op een dag krijgt hij de zaak te behandelen van ene Garrett Asplundth, die dood wordt aangetroffen in zijn auto. Garrett was verbonden aan een bureau dat zich bezig hield met het bewaken van de ethiek van de ambtenaren van San Diego. Hij heeft onlangs wat schokkende ontdekkingen gedaan over zekere ambtenaren, en al snel rijst dus de verdenking dat het een wel eens met het ander te maken zou kunnen hebben. Terwijl Robbie de zaak onderzoekt, merkt hij echter dat hij datgene wat er met hem gebeurt is, en zijn persoonlijke ontwikkeling, niet zomaar kan uitschakelen tijdens het werk.

Zoals we van Parker gewend zijn, is The Fallen  een gedegen boek, met een levendige hoofdpersoon, interessante bijfiguren, een vlot plot en de nodige dosis spanning. Het feit dat dit boek voor een groot deel draait om stadspolitiek, die in Amerika nu eenmaal heel anders werkt dan in Nederland, is geen belemmering. Parker legt niet uit maar laat zijn personen door hun handelingen en gesprekken genoeg overbrengen om elke lezer, ook een Europese, duidelijk te maken waar het over gaat. De Synesthesia speelt een rol in het boek maar het wordt niet overdreven; Robbie is niet ineens een ‘wandelende leugendetector’ geworden. Eigenlijk hoop ik dat deze Robbie nog eens in een volgend boek van Parker een rol gaat spelen; hij is er sympathiek genoeg voor. (Door: Jannelies Smit)