Een mooi onverwacht en bepaald poëtisch einde

Alweer het zeventiende boek dat Peter Robinson het licht laat zien en ook dit keer is Alan Banks de inspecteur die de hoofdrol speelt. Dit keer wordt hij op een mooie zondagochtend opgeroepen omdat men in ‘The Maze’ (het Doolhof), een nogal oud en eng gedeelte van de stad, een lichaam heeft gevonden. Het blijkt een 19-jarige studente te zijn die aan een onverkwikkelijk einde is gekomen. Aan de andere kant van het land wordt Annie Cabbot geconfronteerd met de moord op een vrouw die vanwege het feit dat ze volledig verlamd was in een rolstoel zat. Wie vermoordt er nu een vrouw die al helemaal niets meer kon? Alan Banks bijt zich vast in de zaak die zo op het oog toch niet zo moeilijk kan zijn. De kring rond de jonge studente is niet groot en het lijkt er op of de moordenaar precies wist hoe laat ze zich zou ophouden in het verlaten steegje. Annie heeft het moeilijker, want al snel blijkt dat de vermoorde vrouw een achtergrond heeft die de oorzaak kan zijn van haar moord. Hier zijn dan meer mensen verdacht.

Robinson weet de lezer stukje bij beetje delen van de puzzel voor te leggen, waarbij het wel zaak is goed op te letten en te onthouden welke van de vele personen die genoemd worden nu werkelijk van belang zijn voor het verhaal en welke niet. Verder speelt dan nog het feit dat Alan en Annie toch een bepaalde aantrekkingskracht op elkaar uitoefenen, ondanks het feit dat hun relatie al een tijdje over is. Alle verdachten in beide zaken worden door Robinson netjes neergezet, met de bekende soms haarfijne beschrijvingen. Knap is dan natuurlijk dat je als lezer niet direct weet wie het dan gedaan heeft; daar weet Robinson nog wat verrassingen in te bouwen. Een mooi onverwacht en bepaald poëtisch einde zorgt er voor dat de lezer dit boek met de bekende tevreden zucht kan wegleggen na het lezen. Om in de kast te zetten om later te herlezen! (Door: Jannelies Smit)