Lezersrecensie
Couscous op zondag
Voor mijn boekenclub heb ik Couscous op zondag gelezen, een autobiografie van Khadija Arib, oud Tweede Kamer voorzitter en oud PVDA kamerlid.
Dit boek is een prima boek voor een boekenclub, naast praten over het boek zelf beland je al snel in gesprekken over integratie, het geloof en terroristische dreiging. Samen met een hapje en een drankje zijn alle ingrediënten aanwezig om het voor een doordeweekse avond weer veel te laat te maken.
Maar over het boek, het leven van Khadija Arib biedt voldoende stof voor een boek, dat zonder meer. Deze dame van Marokkaanse afkomst kwam op 15-jarige leeftijd vanuit het voor haar vertrouwde Marokko in een woning in Rotterdam Noord. Dit alles in het kader van gezinshereniging. Haar vader was toen al een aantal jaar in Nederland aan het werk.
Khadija Arib schrijft in haar boek over haar jeugd in Marokko en de moeilijkheden waar ze tegen aanliep in Nederland. Hierbij wijdt ze uit over de ontwikkeling van de Marokkaanse gemeenschap in Nederland, de rol van de Nederlandse overheid en de gevolgen die de gezinsvereniging heeft gehad voor het gezinsleven van deze Marokkaanse gezinnen en de positie van de vrouw in het bijzonder.
Vooral deze beschrijvingen en verklaringen waren de moeite van het lezen waard. Laat het duidelijk zijn Khadija Arib is in dit opzicht geen standaard Marokkaanse vrouw. Zij heeft voor haar positie moeten knokken.
Het boek geeft zeker nieuwe inzichten en verklaringen. Ook heb ik op momenten met verbazing gelezen over het voor een autochtone Nederlandse vrouw onbekende fenomeen dat je als Marokkaanse vrouwen onderling echt alles met elkaar deelt, alles! Overigens wordt de informatie bij een ruzie wel weer verder verteld wees gewaarschuwd!
Het boek was boeiend maar wat lang met iets te veel herhaling. Met plezier gelezen maar geen topper.
Ik sluit af met de wijsheid van de oma van Khadija Arib. Zij had namelijk een eigen opvatting over de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen:
“Allah is vergeten vrouwen tanden in hun vagina te geven. Anders zag de wereld er anders uit”
Misschien een mooie spreuk voor een Delfsblauw tegeltje in het kader van integratie?
Dit boek is een prima boek voor een boekenclub, naast praten over het boek zelf beland je al snel in gesprekken over integratie, het geloof en terroristische dreiging. Samen met een hapje en een drankje zijn alle ingrediënten aanwezig om het voor een doordeweekse avond weer veel te laat te maken.
Maar over het boek, het leven van Khadija Arib biedt voldoende stof voor een boek, dat zonder meer. Deze dame van Marokkaanse afkomst kwam op 15-jarige leeftijd vanuit het voor haar vertrouwde Marokko in een woning in Rotterdam Noord. Dit alles in het kader van gezinshereniging. Haar vader was toen al een aantal jaar in Nederland aan het werk.
Khadija Arib schrijft in haar boek over haar jeugd in Marokko en de moeilijkheden waar ze tegen aanliep in Nederland. Hierbij wijdt ze uit over de ontwikkeling van de Marokkaanse gemeenschap in Nederland, de rol van de Nederlandse overheid en de gevolgen die de gezinsvereniging heeft gehad voor het gezinsleven van deze Marokkaanse gezinnen en de positie van de vrouw in het bijzonder.
Vooral deze beschrijvingen en verklaringen waren de moeite van het lezen waard. Laat het duidelijk zijn Khadija Arib is in dit opzicht geen standaard Marokkaanse vrouw. Zij heeft voor haar positie moeten knokken.
Het boek geeft zeker nieuwe inzichten en verklaringen. Ook heb ik op momenten met verbazing gelezen over het voor een autochtone Nederlandse vrouw onbekende fenomeen dat je als Marokkaanse vrouwen onderling echt alles met elkaar deelt, alles! Overigens wordt de informatie bij een ruzie wel weer verder verteld wees gewaarschuwd!
Het boek was boeiend maar wat lang met iets te veel herhaling. Met plezier gelezen maar geen topper.
Ik sluit af met de wijsheid van de oma van Khadija Arib. Zij had namelijk een eigen opvatting over de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen:
“Allah is vergeten vrouwen tanden in hun vagina te geven. Anders zag de wereld er anders uit”
Misschien een mooie spreuk voor een Delfsblauw tegeltje in het kader van integratie?
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ctalreads
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
