Doodgewoon en bijzonder tegelijkertijd

Vivian de Gier schrijft in haar voorwoord dat ze een eerlijk portret heeft willen schetsen van Thea Beckman; wie ze was als vrouw en als schrijfster. Daar is ze goed in geslaagd. Ze neemt je chronologisch mee in het leven van Thea Beckman en brengt zowel het werk als de schrijfster tot leven. Het is geen levensverhaal met uitspattingen of extremen, maar dat maakt het niet minder bijzonder.
Vivian de Gier laat zien dat de invloed van de boeken van Thea Beckman vooral sociaal maatschappelijk van aard was en niet zat in haar literaire kwaliteiten. Thea Beckman durfde moeilijke thema's aan te snijden, die ook nu nog verassend actueel zijn, bijvoorbeeld emancipatie, milieuproblemen en opkomen voor minderheden. Interessant is ook dat Vivian de Gier het leven en werk van Thea Beckman plaatst in de ontwikkelingen van haar tijd. Hierdoor kom je meer te weten over uiteenlopende onderwerpen als de bombardementen op Rotterdam, het huishouden in de jaren vijftig, de ontwikkeling van jeugdliteratuur en de opkomst van de Dolle Mina's. Hiermee doet Vivian de Gier, bewust of onbewust, hetzelfde als Thea Beckman deed: ze vertelt het verhaal van Thea (een sterk vrouwelijk personage) en plaatst dat in een historische context, waardoor het een educatief element in zich draagt.
Vivian de Gier hoopt dat lezers zich na dit boek geïnspireerd voelen om weer eens een boek van Thea Beckman uit de kast te trekken. Bij mij is dat in ieder geval gelukt. Ik ben inmiddels met veel plezier 'Kinderen van Moeder Aarde' aan het lezen.