In het spel is er altijd een morgen

Het boek beschrijft de levens van Sam en Sadie. Ze ontmoeten elkaar in het ziekenhuis. Sam heeft zijn voet verbrijzeld bij een verkeersongeluk en Sadie is op bezoek bij haar zus, die behandeld wordt voor leukemie. Ze spelen samen op de Nintendo en Sadie blijft de weken en maanden erna bij Sam langsgaan. Na een ruzie spreken ze elkaar een aantal jaar niet.
Tijdens hun studiejaren komen Sadie en Sam elkaar weer tegen in een metrostation. Sadie heeft een videogame gemaakt. Ze vraagt Sam of hij de game wil spelen en haar wil laten weten wat hij ervan vindt. Daarmee pakken ze hun vriendschap weer op. Die vriendschap kent in de loop der jaren pieken en dalen.
De eerste game die ze samen, in een zomervakantie, maken wordt een succes. Samen met Marx, de huisgenoot van Sam, richten ze Unfair Games op, een videogame productiehuis. Hierna volgen een aantal andere games. Marx heeft een neus voor het opsporen van talent en hij haalt jonge succesvolle gamedevelopers binnen. Het maken van de games zet de vriendschap tussen Sam en Sadie behoorlijk onder druk. Ze hebben elkaars kwaliteiten nodig om een goede game te maken, maar vooral Sadie heeft moeite dit in te zien. Na een aantal ontwikkelingen, waarbij Sadie zich rancuneus en jaloers opstelt, verwatert het contact tussen Sam en Sadie. Jaren later en vele life-events verder pakken Sadie en Sam de draad toch weer op.

De titel verwijst naar Macbeth, maar anders dan Shakespeare wil Zevin hiermee benadrukken dat in een game steeds opnieuw kunt beginnen en je fouten kunt herstellen. In een game kun je een virtuele wereld creëren waarin niemand sterft en er altijd een morgen is. In zoverre is gamen ook wel het ontvluchten van de werkelijkheid. Het boek gaat o.a. over het spelelement in het leven en deed me bij vlagen denken aan 'Playground' van Richard Powers. Op speelse wijze haalt Zevin thema's aan als kunst, seksisme, racisme, culturele toe-eigening en polarisatie.
Het verwerken van trauma's is ook een onderwerp in deze roman. Trauma kan tot een depressie leiden, maar het kan ook een stimulans zijn voor creativiteit. Je kunt trauma als een verhaal zien, een verhaal dat je over je eigen leven vertelt. Hoe je dat verhaal vertelt doet er niet toe, zolang je het maar uit je lijf krijgt.

De hoofdstukken zijn vlot geschreven en nodigen uit om door te lezen. Sommige delen worden beschreven vanuit Sam en anderen vanuit Sadie. Ook zijn er stukken van interviews, een hoofdstuk beschreven vanuit het perspectief van Marx en een hoofdstuk alsof je meekijkt in een game. De roman is zeker in de eerste hoofdstukken zo geschreven dat het bijna leest als een script van een videogame. Zevin gebruikt Sam, Sadie en Marx als hulpmiddelen om het verhaal vooruit te helpen. Sam en Sadie zijn hierbij de hoofdpersonages en Marx zou je kunnen zien als een NPC (non playable character), die altijd de juiste zinnen zegt, de benodigde items heeft of weet wat er gedaan moet worden.

Er gebeurt heel veel in het boek, voor mij had dit wel wat minder mogen zijn. Er zit ontwikkeling in de karakters van Sam en Sadie, maar dit had beter uitgewerkt kunnen worden. Ik ben zelf geen gamer, maar vond het absoluut niet storend dat het boek over spelen en ontwikkelen van games gaat. Sommige games worden zo beeldend beschreven dat het jammer is dat je ze niet echt kunt spelen of de afbeeldingen ervan kunt zien.

Ik geef het boek 3,5 sterren.