Ontroerend! Dit boek zal voorlopig nog wel even ‘rent-free’ in je hoofd blijven zitten.

Wat een ontroerend boek. Door de ogen van Pelle beleven we het eerste jaar na het overlijden van z’n vader. Marlies Slegers weet in detail te beschrijven hoe verlies ervaren kan worden. De eenzaamheid en het verdriet van Pelle druipen van de pagina’s af. Hij voelt zich onzichtbaar voor zijn moeder en heeft het er lastig mee dat hij haar het leven weer ziet oppakken. Het voelt voor hem alsof hij met het verlies van zijn vader ook zijn moeder is verloren. Zij is niet meer dezelfde.

Marlies Slegers weet minutieus te beschrijven waar het verdriet allemaal in zit. Ze laat Pelle bijvoorbeeld beschrijven hoe de dood uitziet. De geur, wat je moet doen bij een crematie, wat er gebeurt met de spullen van de overledene en dat de piano van vader verkocht is en hoe verdrietig hij dat vindt. Pelle onderdrukt zijn gevoelens en emoties door aan feitjes te denken. Hij is hoogbegaafd en het analyseren, observeren en weten helpt hem om richting te geven aan emoties die omhoog komen.

Het boek leest heel makkelijk weg en alhoewel het verdrietig is, zit er ook veel humor in het boek. Dat maakt dat het boek toch niet te zwaar aanvoelt. Naarmate je verder komt in het verhaal, komen er ook steeds meer lichtpuntjes naar voren, zowel voor Pelle als voor zijn moeder. Eigenlijk zie je Pelle een grote sprong maken in zijn persoonlijke ontwikkeling als tiener. En door de doos met briefjes die zijn vader heeft achtergelaten beleeft hij allerlei avonturen die hij anders niet was aangegaan. Hierdoor zie je dat hij veel meer veerkracht heeft dan het van te voren lijkt en dat blijven zitten in het verdriet ook niet echt helpt.

Hij ziet dat zijn moeder weer plannen kan maken en dat dat lang geleden was dat ze dat voor het laatst deed. Dat geeft hem eerst het gevoel dat hij alleen is met z’n verdriet en dat ie niet gezien wordt, maar vervolgens brengt het hem eigenlijk ook het inzicht dat zijn moeder vooruit gaat en het leven nog steeds de moeite waard is, terwijl hij nog even stil staat. Hij ontmoet een bijzonder familielid, leert voor zichzelf opkomen, leert zich kwetsbaar opstellen bij anderen en uiteindelijk accepteert hij ook dat zijn moeder misschien weer een nieuwe relatie aangaat. Dus alhoewel het boek best emotioneel is en verdrietig lijkt, is de grootste boodschap van het boek voor mij hoop.

Wat ik zo knap vind van Marlies Slegers is dat ze zo goed in staat is om te beschrijven waar het verdriet allemaal inzit. In muziek, in persoonlijke spulletjes, in een geurtje, een stoel. Het kan je zomaar overvallen en de gevoelens en gedachten die daarbij komen kijken weet ze ontzettend goed te verwoorden. Dat maakt het verhaal herkenbaar en ook heel invoelbaar. Je leeft echt mee met Pelle en je gunt het hem zo om het verdriet een plekje te kunnen geven.

Aan het eind van het boek vindt er plotsklaps een ingrijpende gebeurtenis plaats die ik totaal niet zag aankomen. Je vreest het ergste maar op de een of andere manier maakt het ook dat er een soort nieuwe start kan plaatsvinden. En het is fijn om te weten dat het toch niet zo slecht afloopt als je van tevoren misschien denkt.

Bereid je voor op een grandioos leesavontuur met een glimlach en een traan.
Dit boek zal voorlopig nog wel even ‘rent-free’ in je hoofd blijven zitten.