Ik keek uit naar dit verhaal

Als Indo ben ik altijd geïnteresseerd in de boeken van Van Dis. Dat deze roman sterk auto-biografie zou zijn, deste meer. De titel, Naar zachtheid en een warm omhelzen, vind ik een hele mooie zin. Het geeft zoveel sfeer mee. Het verbaasde me dan ook dat deze uitspraak, die zoveel verlangen uit spreekt, alleen maar terug te voeren is op Ommie. De rest van het gezin, zowel het ‘echte’ als die van grootvader, stralen veel kilte en hardheid uit.
Maar de titel vond ik dus erg uitnodigend om het boek te lezen.

Ik heb het boek slechts 2 sterren gegeven, omdat ik het verhaal rommelig vond. Het kan best dat dit voortkomt uit de jeugd van Van Dis. Wellicht wás deze ook rommelig.

Als je het boek leest als een beschrijving van het leven van de huishoudster, bemerk je dat het leven net na de oorlog hard is. Dat er duidelijke rangen en standen zijn. De meneer en de dienstmeid. Ze groeien naar elkaar toe in al die jaren dat ze onder één dak wonen, er ontstaat een soort van liefde, die toch ook weer kil is, door de onderdanigheid versus superioriteit.

Dan is er de verhaallijn van de kleine Adriaan die angstig is, die zich vast klampt aan zijn enige ‘speelgoed’, die nieuwsgierig is en goed zijn schoolwerk moet doen. Terwijl hij zich groot moet houden en vaak als té nieuwsgierig wordt bestraft.

De verhaallijn van de oudere Adriaan die door het park wandelt, het gesprek aan gaat met de Marokkaanse jochies, had er wat mij betreft niet in gehoeven.

Kortom dit boek had voor mij een veelbelovende titel, maar maakt het mijns inziens niet waar.