Mooie zinnen maken nog geen meeslepend boek.

Rita Bullwinkels Headshot had een intrigerende insteek: een groep jonge vrouwen die deelnemen aan een bokstoernooi in een troosteloze sporthal. Een setting vol potentie voor emotionele diepgang, scherpe confrontaties en gelaagde personages. Helaas blijft het verhaal, ondanks het originele uitgangspunt, voor mij steken in vaagheid en oppervlakkigheid.
De personages voelen afstandelijk, en de schrijfstijl is vaak zo wazig en onsamenhangend dat ik geregeld dacht: wat zegt ze nou eigenlijk? Of: wat heeft dit met de huidige setting te maken? Dit gevoel werd vooral versterkt tijdens het gevecht tussen Iggy en Izzy. In plaats van me te laten meevoelen met de intensiteit van hun duel, grijpt Bullwinkel het moment aan om uit te wijden over de zogenaamde “levensschijven” van de andere meisjes. Dit concept – hoe origineel het misschien ook bedoeld is – komt bij mij totaal niet over. 
De sprongen in perspectief en de fragmentarische schrijfstijl maken het lastig om echt met iemand mee te leven.
Dat gezegd hebbende: Bullwinkel heeft zeker gevoel voor taal. Zo vond ik op pagina 90 een prachtig citaat: "Het verlangen anderen te behagen is het verlangen niet uitzonderlijk te zijn." Dit toont aan dat Bullwinkel in staat is rake observaties te doen. Maar helaas: mooie zinnen maken nog geen meeslepend boek. Voor mij was Headshot vooral een frustrerende leeservaring.