Net zo spannend als de film

In de minibieb bij mij in de buurt vond ik een zwarte beertjes pocket van 'Coma' van Robin Cook. Een thriller uit de seventies en ik herinnerde mij dat ik de film destijds erg spannend vond. Vandaar dat ik het boek heb meegenomen en ben gaan gelezen.

Het verhaal begint bij Nancy Greenly, die in het Boston Memorial Hospital onder narcose gaat voor een eenvoudige ingreep en daar niet meer uit wakker wordt. Een onverklaarbaar geval van coma. Daarna volgen we medisch studente, Susan Wheeler, die begint aan haar praktijkstage aan het grote Boston Memorial Hospital. Ze wordt samen met vier andere studiegenoten begeleid door een interne chirurg in opleiding Mark Bellows, die ook betrokken is bij de intensive care afdeling. Ze ontdekt dat het afgelopen jaar een dozijn mensen onverklaarbaar in coma zijn geraakt, meer dan je statistisch mag verwachten, en ze denkt iets op het spoor te zijn: een nieuwe ziekte of wisselwerking tussen medicatie o.i.d. Ze wil deze coma gevallen onderzoeken, maar wordt sterk tegengewerkt door de gevestigde orde van mannelijke medische hotemetoten. Niet alleen omdat ze geen respect toont voor de medische rangorde, maar ook omdat ze vrouw is. Hoe dieper ze erin duikt, hoe meer het zaakje blijkt te stinken.

Het verhaal wordt in derde persoon vertelt, en het vertelperspectief ligt bij verschillende personages. Ondanks dat dit de vertelling soms wat afstandelijk maakt, is het toch spannend geschreven. In eerste instantie door verdachte situaties en verdacht gedrag. En in de tweede helft van het boek ook via actie scènes die de spanning verder verhogen, waarbij Susan verschillende keren achtervolgd en belaagd wordt, ze uit een gesloten medische instelling moet ontsnappen etc. De ontknoping zie je vanaf halverwege het boek al wel aankomen. In de slotscenes probeert de schrijver de verwachtingen van de lezer als een verrassing te presenteren en daarmee slaat hij de plank een beetje mis. Dat is jammer, maar niet onoverkomelijk.

Dat de techniek en de maatschappij uit de jaren 70, zoals beschreven in het boek, anders in elkaar steekt dan vandaag, hinderde mij bij het lezen niet. Het speelt immers vijftig jaar geleden en is daarmee bijna een historische triller. Het vaak wat verouderde en archaïsch taalgebruik stoorde me daarentegen wel. Ik weet niet of dit inbreng van de vertaler is of van de schrijver, maar ik vermoed dat daardoor het boek in het jaar van uitgave al wat gedateerd aanvoelde. Ik heb overigens de vertaling uit 1978 gelezen; ik weet niet of dit in de heruitgave uit 2010 is aangepast.