Lezersrecensie
Mystiek Baskenland
Ane Cestero wordt opgeroepen omdat er een gruwelijke vondst is gedaan: in een grot is het zwaar toegetakelde lichaam van een jonge vrouw gevonden. De scène wijst op een rituele moord, en verraadt van alles over de intenties van de moordenaar. Ane en haar team moeten op jacht naar de dader, en snel. Ze vermoedt dat de moordenaar niet ophoudt na dit eerste slachtoffer…
De schreeuw van de bergen (El ladrón de rostros) is deel III in de serie rond inspecteur Ane Cestero.
Auteur van deze serie is de Spaanse auteur Ibon Martín Álvarez (1976, Donostia / San Sebastian) van oorsprong journalist die zijn eerste stappen als auteur maakte als auteur van reisboeken over zijn geliefde Baskenland.
Martin neemt de lezer wederom mee in de mystiek van Spaans Baskenland, in het ritme van het Baskenland neemt hij de tijd om stil te staan bij de cultuur, gebruiken, mythes en sagen die dit gebied kenmerken - tegen de achtergrond van een gruwelijke misdaad.
Martín wordt in zijn thuisland neergezet als Spaans/Baskische Henning Mankell, en ik kan me daar wel enigszins in vinden. Ook Martín neemt de tijd om zijn verhaal te vertellen, heeft veel ruimte om de omgeving te beschrijven en besteed veel aandacht aan de uitwerking van de diverse karakters.
Over karakters gesproken: De hoofdpersonen zijn inspecteur Ane Cestero, die het team leidt, en agent Julia Lizardi, die er deel van uitmaakt. Cestero is een pittige tante: ze heeft tatoeages en piercings, speelt als drummer in een band, houdt van klimmen en is opvliegend. Maar ze heeft ook een kwetsbare kant en voelt zich door haar jeugd dicht betrokken bij slachtoffers van huiselijk geweld. Julia is een stuk zachter. Ze heeft moeite met afstand nemen en trekt zich de slachtoffers die ze in haar werk tegenkomt te veel aan. Dit duo heeft een prettige dynamiek en het zijn bovendien beide interessante personages om over te lezen.
De schreeuw van de bergen is wederom een goed uitgewerkte thriller. Zoals al opgemerkt, vergelijkbaar met de Scandinavische traditie is het verhaal niet behept met een achtbaan aan ontwikkelingen en zal het wellicht door sommigen als traag worden omschreven. Mijn mening is dat Ibon Martín een fijne balans tussen persoonsontwikkeling en plotontwikkeling heeft gevonden en een zeer prettig boek heeft geschreven. Hoewel de spanningsboog af en toe wat inzakt, gebeurt er ruim genoeg om je aan het lezen te houden en hoe dichter je bij het einde komt, hoe meer je op het puntje van je stoel gaat zitten.
De schreeuw van de bergen (El ladrón de rostros) is deel III in de serie rond inspecteur Ane Cestero.
Auteur van deze serie is de Spaanse auteur Ibon Martín Álvarez (1976, Donostia / San Sebastian) van oorsprong journalist die zijn eerste stappen als auteur maakte als auteur van reisboeken over zijn geliefde Baskenland.
Martin neemt de lezer wederom mee in de mystiek van Spaans Baskenland, in het ritme van het Baskenland neemt hij de tijd om stil te staan bij de cultuur, gebruiken, mythes en sagen die dit gebied kenmerken - tegen de achtergrond van een gruwelijke misdaad.
Martín wordt in zijn thuisland neergezet als Spaans/Baskische Henning Mankell, en ik kan me daar wel enigszins in vinden. Ook Martín neemt de tijd om zijn verhaal te vertellen, heeft veel ruimte om de omgeving te beschrijven en besteed veel aandacht aan de uitwerking van de diverse karakters.
Over karakters gesproken: De hoofdpersonen zijn inspecteur Ane Cestero, die het team leidt, en agent Julia Lizardi, die er deel van uitmaakt. Cestero is een pittige tante: ze heeft tatoeages en piercings, speelt als drummer in een band, houdt van klimmen en is opvliegend. Maar ze heeft ook een kwetsbare kant en voelt zich door haar jeugd dicht betrokken bij slachtoffers van huiselijk geweld. Julia is een stuk zachter. Ze heeft moeite met afstand nemen en trekt zich de slachtoffers die ze in haar werk tegenkomt te veel aan. Dit duo heeft een prettige dynamiek en het zijn bovendien beide interessante personages om over te lezen.
De schreeuw van de bergen is wederom een goed uitgewerkte thriller. Zoals al opgemerkt, vergelijkbaar met de Scandinavische traditie is het verhaal niet behept met een achtbaan aan ontwikkelingen en zal het wellicht door sommigen als traag worden omschreven. Mijn mening is dat Ibon Martín een fijne balans tussen persoonsontwikkeling en plotontwikkeling heeft gevonden en een zeer prettig boek heeft geschreven. Hoewel de spanningsboog af en toe wat inzakt, gebeurt er ruim genoeg om je aan het lezen te houden en hoe dichter je bij het einde komt, hoe meer je op het puntje van je stoel gaat zitten.
1
Reageer op deze recensie