Ik wil nog 500 bladzijdes extra!

Frankrijk 1714. Wanneer Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om een leven in vrijheid. Ze ziet haar wens in vervulling gaan, maar moet er een vreselijke prijs voor betalen. Addie zal eeuwig leven, maar is gedoemd om vergeten te worden door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders jagen haar het huis uit. Dan begint Addies betoverende avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Addie leert overal overleven: van 18e-eeuwse salons in Parijs tot de straten van het moderne New York. Maar terwijl haar tijdgenoten geschiedenis schrijven, blijft zij onopgemerkt. Dag na dag, jaar na jaar. Tot ze op een dag, na 300 jaar, herkend wordt in een boekhandel.

Ik had heel wat ontroerende reacties over dit verhaal gelezen. Ik was dus uiteraard ontzettend benieuwd en toen ik het boek een tijdje geleden cadeau kreeg van mijn nicht heb ik het niet lang ongelezen in de kast laten liggen.

En ik begrijp helemaal waarom iedereen zo positief is over dit boek. Schwab laat je in haar verhaal verdwalen door poëtische taal en metaforen. Ik vond de schrijfstijl echt geweldig en die voerde me helemaal mee in Addies leven. Ik was eerst wat afgeschrikt door het aantal pagina's, maar zelfs als dit boek nog 200 pagina's meer had geteld, had ik die ook met de grootste bewondering gelezen.

Het verhaal was erg origineel. Ik vond het ook heel fijn dat kunst en kunstenaars zo’n belangrijke rol spelen in dit verhaal. Hun rol in het leven van Addie zet extra in de verf hoe onzichtbaar ze is. Ik vond het ook erg fijn dat het boek vervlochten is met waargebeurde feiten uit het verleden.

Het verhaal is niet alleen origineel, maar het bevat ook een belangrijke les. Die les wordt des te duidelijker wanneer Henry op het toneel verschijnt. De dynamiek tussen beide personages zorgt voor diepgang en diepe ontroering.

‘Het onzichtbare leven van Addie LaRue’ is dus een boek dat me ongetwijfeld gaat bijblijven door de poëtische metaforen, maar vooral door de mooie les die dit boek bevat. Het heeft een bijzondere indruk op me nagelaten. In mijn hoofd is Addie niet langer gedoemd tot ‘vergeten worden'