Lezersrecensie
Colleen Hoover stelt nooit teleur
Een liefdesverhaal dat zich afspeelt op 9 november, enkel op 9 november. De dag voordat Fallon zou verhuizen ontmoet ze Ben, een ambitieuze schrijver. Ze brengen haar laatste dag in LA samen door. Fallon wordt de inspiratie voor zijn roman die hij al zolang zoekt. De daaropvolgende jaren ontmoeten ze elkaar elke 9 november. Maar is dit liefdesverhaal niet per definitie gedoemd tot liefdesverdriet?
Wat een emotionele rollercoaster was ‘9 november’. Colleen Hoover slaagt er telkens in me aan een boek vast te kluisteren. Ik kon weer niet stoppen met lezen. Zeker niet toen het verhaal een plottwist kreeg: ik heb het boek vervolgens in één ruk uitgelezen. Ik moest gewoon weten wat er was gebeurd.
Ik vond de insteek van dit verhaal erg origineel. Elke 9e november spreken Fallon en Ben af tot ze 23 zijn. Het verhaal begint dan vanzelfsprekend ook op 9 november. Een dag waar Fallon nooit naar uitkijkt door iets wat enkele jaren geleden is gebeurd. Door hun afspraak wordt 9 november een dag waar ze wel naar uit kan kijken.
Hoewel het boek vanuit beide perspectieven wordt verteld, had ik het gevoel dat ik aan het begin voornamelijk zaken te weten kwam over het leven van Fallon. Zij was meteen een personage waarmee ik kon meevoelen. Haar gevoelens waren op een intense manier beschreven.
Wat ik ook erg tof vond aan dit verhaal is dat Ben zelf ook schrijver is. Hij schrijft dan ook een boek over zijn ontmoetingen met Fallon op 9 november. Het leek soms alsof Hoover auto-commentaar op haar eigen verhaal gaf en dat vond ik een heel leuke dynamiek tussen het verhaal en de auteur.
Uiteindelijk krijg je als lezer ook het boek te lezen dat Ben aan het schrijven was. Zijn kant van het verhaal heeft me enorm geschokt. Eigenlijk heeft dit hele boek me gewoon geraakt. Ik heb gelachen, gehuild... alle emoties zijn de revue gepasseerd. Kortom: een typische CoHo die niet teleurstelt.
Wat een emotionele rollercoaster was ‘9 november’. Colleen Hoover slaagt er telkens in me aan een boek vast te kluisteren. Ik kon weer niet stoppen met lezen. Zeker niet toen het verhaal een plottwist kreeg: ik heb het boek vervolgens in één ruk uitgelezen. Ik moest gewoon weten wat er was gebeurd.
Ik vond de insteek van dit verhaal erg origineel. Elke 9e november spreken Fallon en Ben af tot ze 23 zijn. Het verhaal begint dan vanzelfsprekend ook op 9 november. Een dag waar Fallon nooit naar uitkijkt door iets wat enkele jaren geleden is gebeurd. Door hun afspraak wordt 9 november een dag waar ze wel naar uit kan kijken.
Hoewel het boek vanuit beide perspectieven wordt verteld, had ik het gevoel dat ik aan het begin voornamelijk zaken te weten kwam over het leven van Fallon. Zij was meteen een personage waarmee ik kon meevoelen. Haar gevoelens waren op een intense manier beschreven.
Wat ik ook erg tof vond aan dit verhaal is dat Ben zelf ook schrijver is. Hij schrijft dan ook een boek over zijn ontmoetingen met Fallon op 9 november. Het leek soms alsof Hoover auto-commentaar op haar eigen verhaal gaf en dat vond ik een heel leuke dynamiek tussen het verhaal en de auteur.
Uiteindelijk krijg je als lezer ook het boek te lezen dat Ben aan het schrijven was. Zijn kant van het verhaal heeft me enorm geschokt. Eigenlijk heeft dit hele boek me gewoon geraakt. Ik heb gelachen, gehuild... alle emoties zijn de revue gepasseerd. Kortom: een typische CoHo die niet teleurstelt.
2
Reageer op deze recensie