I still dream...

Ik volg Kim al langer op sociale media en luister af en toe naar de podcast die ze samen met Emmie maakt. Ik was dus heel benieuwd naar haar eerste roman.

Ik hou van Noorwegen en vooral ook van het noordelijke deel ervan. Fijn dus dat het verhaal zich daar afspeelt. De beschrijvingen vond ik de cliches echter niet overstijgen, misschien op het verbranden van de spullen van een overledene na. Maar dan vond ik het weer niet zo logisch dat er nog zoveel sporen van Martins grootouders op het eiland terug te vinden waren. En dat ze CD's ook gewoon mee op de brandstapel gooien.

Wat ik wel weer zeer positief vond, was dat Martin zowel de heen– als terugreis zonder vliegen aflegde. Ik ben ruim 10 jaar geleden gestopt met vliegen en ben voor die tijd een keer in Noord-Zweden vast komen te zitten door een IJslandse aswolk en met 2 treinen en een huurauto terug naar huis gereisd. En dat Martin vegetariër is vond ik een mooie bonus.

Dan enkele dingen die me tegen wil en dank stoorden: (1) iemand die uit boosheid een gebouw in de fik steekt en daar met een simpel excuus mee weg komt vind ik niet zo geloofwaardig, (2) dat gebouw was al jaren een krot en nu het in brand gestaan heeft gaan ze ineens boeken uitzoeken die nog leesbaar zijn. En dan nog wat beschrijvingen van handelingen waarbij ik niet anders kon dan zo'n hilarisch filmpje van Kim Linssen zelf voor me zien.

En dan nog een persoonlijk dingetje: elke keer dat over de golfbreker gesproken werd (later in het boek per abuis een keer stormbreker genoemd) was ik uit het verhaal. Ik zag dan de golfbreker bij de ingang van het haventje in mijn geboortedorp voor me. Zoals de naam al zegt om de golven te breken zodat het in de haven wat rustiger was. Daar liep ik bij rustig warm weer wel eens overheen, maar zeker niet bij harde wind. Daar was het ook niet voor bedoeld. Ik kan me voorstellen dat er langs de smalle landstrook op het Noorse eiland een golfbreker is geplaatst om te voorkomen dat er stukken land wegslaan, maar dat je er overheen loopt? Ik kan me er echt niets bij voorstellen.

Maar om dan toch weer positief te eindigen: het hoofdstuk dat begint op pagina 202 maakt veel goed. Het maakt meer duidelijk over de drijfveren van Frederike. Maar heeft ze met de allerbeste bedoeling niet meer leed veroorzaakt dat liefde gegeven? Ook leuk om te ontdekken hoe diep Kate Bush nog in mijn systeem zit. Frederike zet het tweede nummer van 'The Whole Story' op en ik hoor in mijn hoofd meteen "I still dream..".