Onaardige man adopteert onaardig kind voor onaardig monster

Peregrinus Pincet staat op het punt zijn 512ste verjaardag te vieren als hij zijn eerste rimpels in de spiegel ziet. In zijn eeuwenlange bestaan heeft hij weinig zorgen gehad om het ouder worden en dat wil hij graag zo houden. Als hij het monster dat op zijn zolder leeft om zijn jaarlijkse verjongingsdrankje vraagt, eist het monster eerst een wel heel bijzondere maaltijd. Het wil een kind eten! Waarom niet, denkt Peregrinus, die door de eeuwen heen zo veel bijzondere maaltijden heeft geregeld voor zijn zolderwonder. Ook levende, waaronder zijn eigen geliefde kat Graaf Tommie. De jonge oude man geeft niet zo veel om anderen, alleen en vooral om zichzelf. Als hij naar een weeshuis gaat om zijn monsters volgende maaltijd op te halen, blijkt hij toch wat moeite te hebben met het voeren van een kind. Daar vindt hij iets op! Hij gaat het stomste, onaardigste en vervelendste kind zoeken dat er bestaat en die voert hij dan aan het monster. Al snel komt hij Bethany tegen…

Jack Meggitt-Phillips is een auteur, scriptschrijver en theatermaker en debuteert met Bethany en het beest. Het boek is vertaald door Robbert-Jan Henkes, geïllustreerd door Isabelle Follath en in een mooie gebonden editie uitgebracht. Elke tien- tot twaalfjarige zal zijn of haar oog zeker laten vallen op deze zwarte cover met gifgroene versieringen, een opengesperde monsterbek en een woest kijkende Bethany.

Uit de titel van deze recensie kun je halen dat het boek nogal wat onsympathieke personages bevat. Sterker, er zijn amper vriendelijke en leuke personages te ontdekken in dit verhaal. Tenzij je Patrick, de westpimpelse paarsborstpapegaai bedoelt, maar die maakt het helaas niet lang. Een boek vol opgegeten dieren, gekraak van knieschijven en rondvliegende veren en oren is niet mis voor de tere kinderziel. En tóch is het een pracht van een verhaal voor de ondeugende jonge lezer, die zich soms echt wel zoals Bethany voelt. Natuurlijk wil je liever een geplettemuffinbroodje dan een keurig ontbijt, toch?

Dat er achter Bethany’s wangedrag een diepere oorsprong ligt, wordt de lezer gaandeweg duidelijk en dan breekt het hart ook enigszins voor de blaag. Dat Peregrinus niet zo’n onverschillige peer is als hij lijkt, ook. De ouwe heer Pincet en weesmeisje Bethany groeien naar elkaar toe en worden in plaats van vijanden elkaars sterkste medestanders. Dit verloop van hun relatie zit vol mooie levenslessen, subtiel, niet moralistisch, je mag er mee doen wat je wil.

Buiten deze lichte levenslessen is Bethany en het beest eigenlijk een heldenverhaal – al zijn het rare helden, deze twee - en een avonturenboek vol kwameisjesstreken. Niet voor de al te tere kinderziel, mede omdat het een epiloog bevat waar zelfs een volwassen, door de wol geverfde lezer wat verdrietig van werd (en omdat er nógal wat gevoerd wordt aan dat zolderbeest), maar goed, hoe kom je anders tot een deel twee?